zondag 26 december 2010

Kerstelfje

Een aantal van mijn kerstcadeaus maakte ik zelf. Een goed voornemen voor volgend jaar zou kunnen zijn dat ik volgend jaar bij Kerstmis voor iedereen een zelfgemaakt cadeautje heb. Ik doe echter niet aan goede voornemens, maar laat ons zeggen dat ik dit idee wel in mijn achterhoofd hou.


De sjaal voor mijn schoonmoeder passeerde hier al de revue. Ik "strikte" echter nog iets... Een Zsa Mask voor het petekindje van mijn lief. Hij is helemaal gek van Mega Mindy en ik hoopte dat hij dit stoere zwarte masker voor zichzelf dan ook leuk zou vinden. Het was een succes bij allebei, missie geslaagd, zou ik zeggen. De slechte foto van dit "striksel" krijgt u er gratis en voor niks bovenop, ik kan alleen maar zeggen dat deze Zsa Mask er in het echt veel beter uit ziet. Nu dit patroon volgen goed gelukt is, ben ik klaar voor het zwaardere werk. Een pixie komt op de "wat ik nog wil maken"-lijst, voor wie ik hem ga maken, dat moet ik nog beslissen. Misschien moet ik dan gewoon het principe "wie het mutsje past, trekke het aan" toepassen...

donderdag 23 december 2010

Vrolijk kerstfeest!


Een eigen creatie die ik over het hoofd zag toen ik vertelde over wat ik zoal allemaal maakte tijdens de voorbije jaren, is mijn kerstboomversiering. Dat klinkt indrukwekkender dan het is, want de eerlijkheid verplicht mij te zeggen dat ik eigenlijk na drie maaksels er al de brui aan gaf.
Toen (een 2-tal jaar geleden) nog te onervaren met de naaimachine om een dergelijk project vlotjes af te werken, nam de frustratie de bovenhand. De punten van de stof verdwenen om één of andere reden steeds in de naaimachine, waardoor deze helemaal geblokkeerd raakte. Intussen denk ik dat ik dergelijke dingen wel weet te vermijden, ik heb de naaimachine stilaan onder controle.

De overige sterren die ik had moeten maken zijn netjes uit de stof geknipt en wachten echter nog steeds tot ik eindelijk zin krijg om deze ook af te werken. Moeilijk is het nochtans niet, volgend jaar hoop ik dan ook eindelijk al deze sterretjes in de kerstboom te kunnen hangen. Uiteraard vergeet ik dit project zodra de kerstboom weer afgebroken is, maar misschien helpt een vermelding in mijn "wat ik nog wil maken"-lijst wel. Vooral op lange termijn wanneer er hier misschien ooit kleine kindjes rondkruipen of -lopen zal een dergelijke onbreekbare kerstboomversiering geen overbodige luxe zijn, denk ik!

Bij dit logje over kerstversiering horen natuurlijk ook wensen. Ik wens iedereen een fijn, gezellig hoopvol en hartverwarmend kerstfeest samen met de mensen die belangrijk zijn in je leven!

zondag 19 december 2010

Gestrikt

In het dialect van mijn grootmoeder werd er niet gebreid, er werd "gestrikt". Ik blijf dat een geweldige term vinden, "strikken". Mijn grootmoeder heeft in haar leven heel wat afgestrikt. Een paar van die stukken geroutineerd handwerk kwamen bij mijn mama boven water toen de babykleertjes van de zolder afgehaald werden. De baby van mijn broer gaat dus echte erfstukken mogen dragen. Ik heb hem (of eigenlijk mijn schoonzus) laten beloven dat deze kleertjes, wanneer ik zo ver ben, ook voor mijn nageslacht mogen dienen. Er zijn echter ook heel wat van dergelijke erfstukken verloren gegaan. Hoewel nauwelijks te verslijten, want kwaliteit, hebben er toch stukken de tand des tijds niet doorstaan. Ook het feit dat je nu eenmaal niet alles kan bijhouden, heeft voor wat spoorloze verdwijningen gezorgd. Achteraf bekeken natuurlijk spijtig, maar daarover zitten kniezen heeft weinig zin.


Maar ik wijk af. Ik wilde eigenlijk vertellen dat er eindelijk nog eens een item of 2 van mijn "wat ik nog wil maken"-lijst af kunnen. Ik strikte (vandaar de lange inleiding) de sjaal voor mijn schoonmoeder in één enkele avond volledig af. Het Triana garen waar ik eerder al over schreef, was echt een zaligheid om mee te werken. Kleine moeite voor een groots effect, hoewel het wel even tijd kostte om echt door te krijgen hoe dit web "geweven" of "gestrikt" moest worden. Het grappige was dat, toen ik hem uiteindelijk af had, ik eigenlijk spijt had dat het al gedaan was.

Het tweede item dat van de lijst af kan, is het gehaakte babydeken, alweer voor de baby van mijn broer. Eigenlijk is het een behoorlijk groot deken geworden en ik ben niet honderd procent tevreden over de afwerking van de zijkant, ik heb er een randje rond gehaakt, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik de draden van het wisselen van kleur wat slordig heb gestopt. Dit blijft zichtbaar, terwijl ik dacht dat een randje dat wel zou oplossen. Ik ga het deken nu eerst eens wassen en dan beslis ik wat ik er mee zal doen. Een afwerking met biais (zo van die satijn-achtige) lijkt me wel iets, ik weet alleen niet of mijn naaimachine dit ook zo een geweldig idee vindt.

Nu staat er echter nog een project als kerstcadeau op mijn lijst (de boodschappentassen voor mijn tantes), dit had ik even uit het ook verloren toen ik laatst schreef dat de naaimachine op stal ging. Gelukkig is er met dit weer niet veel anders te doen dan wat creatief bezig zijn, zou ik kunnen zeggen als de examens van januari niet al zo griezelig dichtbij zouden beginnen komen...

zondag 12 december 2010

Leesdagboek (3)


Tussendoor nog even een boek(je) gelezen in het Frans. "Oscar et la Dame Rose". In het Nederlands vertaald als "Oscar en Oma Rozerood". Een hartverscheurend mooi, maar tegelijk ook wel humoristisch boek over een kind dat terminaal ziek is en in het ziekenhuis kennismaakt met één van de dames die daar als vrijwilligster werkt. Zij raadt Oscar aan om brieven te schrijven naar God om zijn gevoelens onder woorden te brengen en verslag te brengen over zijn leven in het ziekenhuis.

Het boek is eigenlijk een weergave van de brieven die Oscar schrijft en de schrijfstijl is dan ook erg kinderlijk. Oscar kijkt met de ogen van een kind naar zichzelf en wat hem overkomt en hoe tragisch zijn lot ook is, dit zorgt toch vaak voor de nodige lach, maar zeker ook voor heel wat tranen. Het is eigenlijk ook een beetje een filosofisch boek, want Mamie-Rose (zoals la Dame Rose door Oscar genoemd wordt) brengt kleine Oscar de beginselen van het Christelijk geloof bij.

Ik had dit boekje tijdens mijn middelbare schooltijd al eens gelezen en het is mij altijd bijgebleven. Toen ik het op de literatuurlijst voor het vak Frans zag staan, heb ik dan ook mijn kans gegrepen om het nog eens te lezen en ik vond het nog altijd even aangrijpend als toen. Een echte aanrader, dus...

zondag 5 december 2010

Sinterklaashulpje


De Sint vroeg mij om hem wat te helpen met de cadeautjes die hij dit jaar brengt voor mijn jongste metekindje. Het werd het een Black Apple Doll. Met een stofje dat ik in een Noeks scrappakket toegestuurd kreeg. De armpjes en beentjes zijn wat dun uitgevallen, omdat ik te laat doorhad dat er nog geen naadwaarde toegekend was aan het patroon. Gelukkig heeft mijn lief meer geduld dan ik en vulde hij de ledematen met wattine. Voor de ogen en de mond verdient mijn lief trouwens ook alle credit, hij heeft een veel vastere hand dan ik, dus was snel beslist wie de doll van ogen en mond zou voorzien! Buiten de smalle ledematen is ze best wel geslaagd, al zeg ik het zelf...
Ik maakte ook nog een slab met de eerste letter van haar naam.

Verder ben ik heel druk bezig geweest met de baby-uitzet van het kindje van mijn broer dat zich binnenkort zal aanmelden, daar is nu alles bijna klaar voor. De naaimachine gaat nu een tijdje op stal. December is een extreem drukke maand in de winkel waar ik werk en daarna komen de examens op school er aan, ik zal dus alle tijd kunnen gebruiken om te studeren en ook nog wat te rusten, naaien komt er zo snel niet meer van. Zodra echter het kindje van mijn broer geboren is, komt er uiteraard een foto-update van alle maaksels!

dinsdag 30 november 2010

Afgewerkt!

De bescherming voor het park (de box voor de Nederlanders) van de baby van mijn broer die over een 6-tal weken moet geboren worden is sinds een dikke week klaar! Geen foto's, maar ik ben heel tevreden over dit meesterwerk. De foto's volgen uiteraard wel als het kindje er is, op die manier kan ik nu hier het geslacht dus niet verklappen! 

Het is een parkomrander geworden die nog een stuk over de rand geplooid wordt en dat bleek geen sinecure qua naaiwerk. Het was echt een grote lap stof en vulling die aan elkaar genaaid moest worden en ik heb er toch wel wat op gevloekt, maar al bij al ging het nog vlot. Ik ben vooral blij dat ook dit item weer van mijn "nog te maken"-lijst af kan!

Nog een item dat er af kan is het bijhorende deken voor in het park. Een dubbele fleece met een leuke applicatie in dezelfde stof als de parkomrander. Om duidelijke redenen hier dus ook geen foto van. Als verrassing (hopelijk lezen ze hier dus niet mee) heb ik ook nog een vlaggenlijn in dezelfde stof gemaakt, de naam appliqueer ik er dan met strijkvelours op zodra het kindje geboren is. Mijn bestelling flockfolie (strijkvelours) van bij Vermiljoen is al onderweg normaal gezien. Nu heb ik nog wat van die stof over maar daar heb ik nog niet zo dadelijk een plan mee. Wat ik nog wil maken is een knuffeldier of knuffeldoek, misschien komt de overschot dan nog van pas.

Waar ik wel foto's van kan laten zien is nog een werkje dat van de lijst af kan: de sjaal voor mijn lief is af! Ik deed er wat langer over dan gepland, maar net nu koning winter overduidelijk zijn intrek genomen heeft in het land, kan hij zich tegen de bijtende kou op de fiets beschermen met dit zelfgebreide kleinood! Ik kan mijn eigen (vorig jaar) zelfgebreide sjaal overigens goed gebruiken, mijn keel is net een rasp, de eerste zware verkoudheid/keelontsteking van het seizoen is een feit...

zondag 28 november 2010

Leesdagboek (2)


Er is weer een boek uitgelezen hier ten huize en uiteraard moet dit dan in het leesdagboek vermeld worden. Ik las 'L'étranger' van Albert Camus (ISBN 9782070360024). In het Frans, jawel. In opdracht, uiteraard. Hoewel die uiteraard niet echt gepast is, ik lees ook al eens een Frans boek zonder achterliggende opdracht, maar om mijn kennis van het Frans bij te schaven. Onontbeerlijk voor een toekomstige leerkracht Frans, me dunkt.

Ik vond het geen slecht boek, maar ook weer niet het beste dat ik ooit las. Het is een redelijk filosofisch en bijwijlen absurd boek en ik moet bekennen dat ik toch wat heb moeten surfen toen ik het aan het lezen was om wat meer achtergrond te krijgen en het verhaal beter te begrijpen. De titel 'L'étranger' slaat op het hoofdpersonage die eigenlijk een vreemdeling is in de maatschappij. Hij staat compleet buiten alle menselijkheid en heeft de grootste moeite zich in deze wereld staande te houden. Hij begrijpt niets van intermenselijke relaties en werkt zich daardoor stevig in de nesten, wanneer hij een moord pleegt. Ook op zijn eigen proces is hij een buitenstaander en dat blijft niet zonder verstrekkende gevolgen. Het boek heeft al bij al geen al te diepe indruk nagelaten, maar alles wat ik lees moet nu eenmaal in dit dagboek genoteerd worden...

Nu ligt er weer wat anders op de plank, maar gezien de geringe tijd die overblijft om te lezen naast werken, studeren, opdrachten maken voor school, naaien en mij zorgen maken over de bouw van ons huisje, verwacht ik niet dat ik de turf in kwestie snel zal uitlezen.

vrijdag 19 november 2010

Keukendromen


Maandag zijn we onze toekomstige keuken gaan laten tekenen. Ik kan zeggen dat ik er erg tevreden mee ben, zeker nadat we door goed te onderhandelen nog wat extra's binnen de prijs hebben kunnen laten voorzien! De keuken is helemaal wat ik wil, toch op de beperkte ruimte die we hebben, als ik een grotere ruimte ter beschikking had, zou ik heel wat anders willen. Ze is praktisch en onderhoudsvriendelijk, toch op papier. Hoe de realiteit zal zijn, daar zal ik nog een jaartje op moeten wachten.

We zijn dan wel al de keuken gaan kiezen en eigenlijk ook het sanitair (badkamer en dergelijke, hier zijn we nog niet zo tevreden over, als de definitieve keuze echter gemaakt is, ook een logje hierover), dat maakt het allemaal al wat meer concreet. Dat is erg leuk, maar jammer genoeg ook erg nodig, want de bouwfirma is nog steeds niet aan ons huis begonnen en daarop wachten duurt wel lang...

zondag 14 november 2010

Leesdagboek

Voor mijn opleiding (Bachelor Secundair Onderwijs, het vroegere regentaat, Nederlands-Frans in avondschool) werd er gevraagd om een leesdagboek bij te houden.
Het principe is eenvoudig. Alles wat je leest (behalve tijdschriften), hou je systematisch bij. Je schrijf zo veel mogelijk gegevens van het gelezene op en dan noteer je er je appreciatie bij. Of eventueel een herinnering of iets dat je bijgebleven is uit het boek of uit de periode waarin je het boek las. Dit vind ik echt een leuk idee, daarom start ik op mijn blog ook de rubriek "Leesdagboek". Vanaf nu kan je hier dus mee volgen wat ik lees en wat ik er van vond. Let wel, door de combinatie werk, opleiding, gezin, hobby,... lees ik veel minder boeken dan ik zou willen. Tijdschriften, kranten, cursussen en alles wat mij aangeboden wordt lees ik bij de vleet, boeken echter veel minder. De schaarse momenten dat ik kan lezen, benut ik ten volle, maar verwacht hier dus geen wekelijkse leesdagboek update!


Ik start de reeks met een boek Annie van Annejet van der Zijl (ISBN 9789021439013), uitgegeven bij Querido. Het is de biografie van één van mijn absolute favorieten van de jeugd- en kinderliteratuur. Mijn eerste "literaire" herinnering is overigens de juf van de eerste kleuterklas die Jip en Janneke voorlas. Het was liefde op het eerste zicht met de personages en later ook met de schrijfster van wie ik alle boeken verslonden heb, een heel aantal versjes van herken of zelfs vanbuiten kan opzeggen, op latere leeftijd de theaterteksten en liedjes las en ga zo maar verder. 

Nu dus haar biografie en ik moet zeggen dat het een verrassing was de vrouw achter het monument te leren kennen. Ze heeft eigenlijk best een tragisch en moeilijk leven gehad, helemaal anders dan ze liet uitschijnen in de laatste jaren van haar leven toen alles een verhaal geworden was, eerder dan een echte herinnering. Het boek was goed en vlot geschreven, ik werd echt in het verhaal meegezogen door de vlotte schrijfstijl van de auteur, maar ook door de vele citaten van Annie die altijd spitsvondig en talig uit de hoek kwam. Ook de citaten van mensen die dicht bij Annie stonden in haar jeugd en latere leven zijn vlot in het verhaal verweven. De serie over haar leven, gebaseerd op dit boek, die een tijdje geleden liep op één heb ik toen niet bekeken, maar wel opgenomen en die ben ik nu ook aan het herbekijken. Het werpt echt een ander licht op het leven en werk van deze beroemdheid, het is echt een prachtige serie die zeer goed gemaakt is.

Als ik een boek over een bepaald onderwerp aan het lezen ben, heb ik nogal de neiging mij volledig onder te dompelen in dat onderwerp. Ik stond bij de voorbije les van het vak Nederlands in voor de rubriek "Tijd voor poëzie". 1 of meerdere studenten kiezen op voorhand een gedicht en lezen het aan het begin van de les voor. Ik had mij voorgenomen geen kinder- of jongerenpoëzie te kiezen, maar een gedicht uit de volwassenenpoëzie. In één van mijn dichtbundels kwam ik echter "Sebastiaan" tegen van Annie M.G. Schmidt...

maandag 8 november 2010

De voortgang der werken


De projectleider wist ons de voorbije week (na de mail die we stuurden) te vertellen dat maandag (vandaag) de landmeter de andere huizen ook komt uitzetten en dat er dan begonnen wordt aan de rij waar ons huis ook bijhoort. We zijn uiteraard benieuwd of de man deze keer wel de waarheid verteld heeft, we zouden heel content zijn als het zo is en binnen afzienbare tijd hier ook wat foto's kunnen gepost worden van ons huis in opbouw.

Gisteren gingen we alweer een kijkje nemen (het is een zondagse traditie aan het worden) en de werken zijn goed gevorderd aan de andere huizen. Wel zagen we dat er nogal slordig met de gevelsteen werd omgesprongen. Er waren, in het metselwerk dat al afgewerkt was, stenen gebruikt waar duidelijk op voorhand al een stuk(je) af was en er waren gevelstenen erg beschadigd bij het plaatsen van een soort van metalen beugels ter steun van de bouw (ik ken hier de exacte benaming niet van, ik ben dan ook geen metser of bouwvakker). Dit moeten we dus duidelijk goed in het oog houden zodra ze aan ons huis aan het metselen zijn. Mijn papa zei het op een grappige, maar toch zeer treffende manier: "Als ze dit bij jullie ook doen, ga dan maar eens vragen of jullie geld misschien ook beschadigd is?!" Eens ze met ons huis beginnen, gaan we elke dag proberen te gaan kijken en moet er opnieuw begonnen worden als het niet goed gedaan is!

Alleszins hebben we nu de komende week een aantal afspraken voor leuke dingen! We gaan onze badkamer en ander sanitair bestellen en ook het plannen en bestellen van de keuken staat binnenkort op het programma. We hebben een redelijk duidelijk beeld over hoe we het willen (en hebben al door dat we daar toch wat dieper voor in onze portemonnee zullen moeten tasten), maar nuttige bijkomende tips zijn natuurlijk altijd nog welkom!

zondag 7 november 2010

Alice in Wonderland


Gisterenavond begaf ik mij naar de plaatselijke cultuurtempel, samen met een aantal klasgenoten van het vak Nederlands. Wat ik daar zag heeft mij blij gemaakt en wat ik daar zag heeft mij diep geraakt zou Raymond van het Groenewoud zeggen.

Het was een wondermooie, ongelofelijk knap in elkaar gestoken, overweldigende en tegelijk bevreemdende en donkere bewerking van het bekende sprookje van Lewis Caroll: Alice in Wonderland.
Ko van den Bosch maakte een hedendaagse bewerking van het sprookje, hij plaatste de hoofdfiguren in het Nederland van vandaag en maakte er eerder dan een droomwereld, een nachtmerrie van, met behoorlijk wat maatschappijkritiek op het verloederde Nederland dat hij dezer dagen ziet. 

Kleine Alice, magistraal vertolkt door de Nederlandse actrice Maartje van de Wetering (zie foto, die overigens van de website van het NNT komt), moet opgroeien in moeilijke omstandigheden. Ze wordt door haar vader (het Witte Konijn) gevangen gehouden in een Fritzl-achtige kelder om haar jeugd te bewaren. Ze mag niet in contact komen met de boze buitenwereld, de tijd mag niet binnensijpelen in de kelder.

De figuren die deze Alice echter ontmoet wanneer ze vanuit de kelder door het konijnenhol tuimelt (de bekende figuren uit het oorspronkelijke verhaal: de rokende rups, de hartenkoningin, de gekke hoedenmaker en de grijnzende kat) zijn stuk voor stuk donker, onbetrouwbaar, beangstigend en soms ronduit gestoord.
De tekst staat (net als het origineel van Caroll) bol van de taalspelletjes en woordhumor. Daar hou ik ontzettend van, jammer dat er op het toneel soms zoveel tegelijk aan het gebeuren was, waardoor het goed laten doordringen van de poëtische taal soms moeilijk was. Het decor was zeker ook  inventief en overweldigend te noemen, niet in het minst op het moment dat enorme robotpoppen uit de lucht kwamen vallen op overigens magistrale muziek. Het moet gezegd worden, ook de muzikale component van deze voorstelling was een perfect passende schakel in het geheel.

Een bespreking in superlatieven dus wat mij betreft, hoewel het stuk duidelijk zijn voor- en tegenstanders had. Een aantal mensen uit ons gezelschap vonden deze Alice helemaal niet goed, veel te abstract, te donker en moeilijk te begrijpen. Dat het geen hapklare voorstelling was, dat is zeker. In de inleiding werd gezegd dat je het stuk moest beleven, dat je het over je heen moest laten komen en er niet te veel bij proberen nadenken. Dat heb ik gedaan, ik zakte onderuit in mijn stoel en liet het op mij afkomen. Ik heb er van genoten...

donderdag 4 november 2010

Post uit Australië!


Een aantal weken geleden won ik bij Mon Cherry een give-away en vandaag zat het pakje in de bus!!! Wat ben ik er blij mee, echt nog eens super super bedankt Monique van Mon Cherry!
Ik was blij verrast in het pak ook nog een echt Australisch potlood met leuke kangoeroe, een kaartje en een schriftje te vinden, bovenop de buitengewoon schattige romper.

Deze romper dacht ik eerst op mijn beurt cadeau te geven aan één van de kindjes in onze vrienden- en familiekring die net geboren zijn of binnenkort geboren moeten worden, maar die ik nu toch zelf wil houden voor mijn (nog te verwekken) eigen kindje(s). Ik werd er nog meer verliefd op dan dat ik al was toen ik hem bij Mon Cherry zag en nu wil ik hem dus niet meer afgeven, haha! 

Ik kan het nog altijd moeilijk geloven dat IK een give away won en ik stond dan ook echt te dansen voor mijn brievenbus, wat een leuk gevoel toch! Het was zo een fijn gevoel dat ik er over denk om ook een give away te organiseren. Bij de eerste 10 volgers bijvoorbeeld ;-)?!

dinsdag 2 november 2010

Goed bezig


Om het creatieve en productieve weekend af te sluiten, heb ik nog een tandje bijgestoken. Gisteren maakte ik nog de nieuwe (grotere) muts voor mijn metekindje en de haaknaaldenrol voor haar mama. De haaknaaldenrol is gemaakt volgens het principe van de intussen welbekende potloodrollen die op verschillende plaatsen al uitgelegd werden in alle vormen, maten en gewichten. Ik zorgde voor een extra flap om over de naalden te plaatsen, want ik merkte bij een eerder gemaakte potloodrol dat de potloden, of in dit geval haaknaalden er wel eens willen uitvallen als de rol niet strak genoeg dichtgebonden is. Dat probleem is met die extra flap natuurlijk verleden tijd. Er passen 8 haaknaalden in de rol, ik heb smallere en bredere stroken voorzien voor dunne en dikke naalden. Ik hoop dat de mama van mijn metekindje er blij mee zal zijn!


Van de overschot van de fleece van de muts en van de bloemetjeskatoen van de haaknaaldenrol, maakte ik een knuffelzacht labeldoekje voor de kersverse dochter van een collega van mij. Ik heb mij voorgenomen zo veel mogelijk een zelfgemaakt cadeautje te voorzien als ik op kraambezoek ga en dit labeldoekje is een leuk, bruikbaar en eenvoudig te maken klein cadeautje om af te geven. De naam van het meisje het ik er vrij opgeborduurd. 
In eerste instantie had ik de naam op een stuk patroonpapier geschreven en dan de lijnen gevolgd met de naaimachine. Ik zigzagde de lijnen, waardoor er nu hopeloos veel stukjes patroonpapier tussen de stiksels zitten. Ik heb het geduld niet om dit er allemaal tussenuit te prutsen, dus ben ik opnieuw begonnen, zonder patroonpapier, maar met speldjes als "grenzen" voor mijn letters. Dat ging goed, al zeg ik het zelf. Ik ben heel tevreden over het resultaat, hopelijk de collega in kwestie ook!

maandag 1 november 2010

Eerste les bij projectbouw


Mijn lief en ik hebben gisteren een harde les geleerd over projectbouw: "Eerst zien en daarna geloven." 

Een paar weken geleden schreef ik nog dat de werken aan ons huis vroeger zouden starten dan voorzien, toen was er sprake dat de derde fase eerder zou beginnen als de tweede, maar dat er wel 3 huizen van de derde fase opgebouwd zouden worden bij de 2de fase. De projectleider duidde toen ons huis niet aan als nu horende tot de tweede fase, dus waren wij door het dolle heen. Er hangt namelijk een financieel nadeel vast aan een te late opstart van de bouw, we zouden voor het einde van het jaar namelijk al een groot deel van de ruwbouw moeten hebben staan om nog van een groot belastingvoordeel te kunnen profiteren. We moeten er bovendien niet flauw over doen, nu alles bijna in kannen en kruiken is, willen we natuurlijk zo snel mogelijk in ons eigen huisje kunnen wonen!

Gisteren gingen wij een kijkje nemen, want ze hadden inmiddels de woningen uitgezet met paaltjes en de graafwerken zouden begonnen zijn. Dat leerde mij een telefoontje naar de projectleider in verband met iets anders, waarbij ik ook al leerde dat deze mensen duidelijk anders communiceren dan wij. Bij het eerste gesprek met deze man hadden namelijk wij voor een bepaald extra werk een offerte aangevraagd en deze zou zeker in de daarop volgende week verstuurd worden. Twee weken later nog steeds geen offerte, dus dan maar even bellen. Vertelt de projectleider mij dus doodleuk dat die offerte geen prioriteit is voor hem. OK, de man heeft het ongetwijfeld heel druk en die offerte is voor ons ook niet zo dringend, maar beloof dat dan al niet in de eerste plaats. Zeg eerlijk dat die offerte wel een paar weken op zich zou kunnen laten wachten, maar enfin, tot daar had ik nog begrip.

Aangekomen aan de bouwgrond wachtte ons echter een nieuwe verrassing. Er zijn inderdaad graafwerken begonnen en de funderingen zijn aan één kant al gestort, maar... Ons huis hoort duidelijk NIET bij de huizen waarvan de fundering al uitgegraven of gestort is. Dat was echt een teleurstelling voor ons allebei. We kunnen er natuurlijk niets aan veranderen, zelf onze funderingen beginnen uitgraven ten teken dat ze ook maar aan ons huis moeten beginnen, gaat ons wat ver, maar we zijn toch teleurgesteld in de manier van werken van de bouwfirma. 

Er ontbreekt hier, volgens ons, duidelijk communicatie. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om even de kopers van de betreffende gronden per e-mail op de hoogte te brengen van de stand van zaken? Natuurlijk zijn er ook kopers die weinig of geen interesse hebben in dit hele proces, maar een mailtje kost niets. Wij hadden ons voorgenomen goed controle te houden over de hele zaak en alles zo goed en zo kwaad als kan op te volgen. Niet onterecht blijkt nu, morgen mogen ze zich aan een mailtje of telefoontje van ons verwachten... Wordt vervolgd!

zondag 31 oktober 2010

Eindelijk productiviteit!

Mijn "wat ik nog wil maken-lijstje" aan de rechterkant van deze blog kan eindelijk wat ingekort worden. Ik heb wat zaken af!


Mijn oudste metekindje is eergisteren grote zus geworden van een klein lief meisje en daar kreeg ze van haar meter een handtas en een wintersetje (sjaal en muts) uit fleece voor! Het patroon van de handtas is de inmiddels welbekende Buttercup Bag. Voor de muts en de sjaal vond ik mijn inspiratie en een patroon in het boek van Lotta Jansdotter (Simple Sewing for Baby). Van de handtas was ze meteen helemaal weg, wat mij uiteraard plezier deed. De sjaal was ook in orde, maar de muts moet ik nog opnieuw maken in een maatje groter. Deze muts kan uiteraard nog dienen voor kleine zus als zij wat groter is en ik maak met plezier nog eens een groter exemplaar voor mijn metekindje, die vandaag ook heel erg knuffelig was, hetgeen de meter echt geweldig vindt natuurlijk! De haaknaaldenrol voor de mama van deze kleine hartendief laat nog even op zich wachten, maar misschien lukt het om deze gelijktijdig met de nieuwe muts klaar te krijgen!

Om naar de avondschool te gaan, heb ik nu eindelijk mijn zelfgemaakte pennenzak. Ik maakte eerder met deze stof al een omslag voor mijn agenda en, zoals je kan zien, de handtas voor mijn metekindje. Nu heb ik dus een bijpassende pennenzak. Het was de eerste keer dat ik een dergelijk ritstasje maakte en ik ben er niet helemaal tevreden over. De rits zit er niet helemaal in zoals zou moeten, maar eerlijk gezegd heb ik ook niet gezocht naar het ritsvoetje van mijn naaimachine en heb ik de rits er met een gewoon naaivoetje ingezet. Volgende keer beter, de pennen vallen er niet uit, meer moet dat niet zijn.


Volgende project is nu de baby uitzet van mijn broer (parkbeschermers, maxi-cosideken, kleertjes,...). Daar ga ik mijn werk wel mee hebben. Ik kan jammer genoeg daarvan niets laten zien om inmiddels welbekende reden, maar als ik tussendoor iets maak dat neutraal is of iets wat niet voor de baby bestemd is, toon ik het hier zeker!

dinsdag 26 oktober 2010

De goede Sint....


Mijn lief en ik zijn blijkbaar heel braaf geweest, want wij krijgen dit jaar van de goede Sint een huis! Niet echt krijgen natuurlijk, dat zou helemaal geweldig zijn, maar we hebben vandaag bericht gekregen van de notaris dat we op 6 december de aktes mogen gaan tekenen en vanaf dan zijn we officieel eigenaar! Joepie! Ik loop al de hele dag met vlinders in mijn buik, nu wordt het allemaal toch wat concreter. Zondag zijn we nog gaan kijken naar de grond, de "werfkeet" staat er, de bouwkraan ook, dus waarschijnlijk zijn ze nu deze week begonnen aan de fundamenten. Benieuwd, als we nu één van de volgende dagen weer gaan kijken, wat de vorderingen zullen zijn. 

Vandaag had ik ook een creatieve namiddag gepland met mijn mama, bedoeling was dat we de parkomrander en de lakentjes voor het park van de baby van mijn broer zouden maken, maar we zijn niet verder geraakt dan het knippen van de voering van de parkomrander. Wat we wel gedaan hebben was zelfgebakken appelcake eten, babbelen en naar de handwerkwinkel gaan. Mama had gisteren in de stoffenwinkel bij haar in de buurt een leuk soort garen gehaald om een sjaal te maken, Triana van Katia. Het is eigenlijk een soort van web dat dan gebreid moet worden, heel eenvoudig en snel klaar. De onderstaande foto is een afgewerkt exemplaar dat te zien is op de brochure die bij de bol komt om je op weg te zetten bij het breien van dit garen.

In de stoffenwinkel hadden ze echter niet alle kleuren en mama wou graag nog wat bollen in andere kleuren gaan bijhalen, gezien ze inderdaad op een avond de volledige sjaal af had. Ik kon natuurlijk niet weerstaan en kocht ook een bol om een sjaal te maken als kerstcadeau voor mijn schoonmoeder. Alweer een puntje om bij op de todolijst te zetten, die precies enkel maar langer wordt dezer dagen.



Deze week echter moet ik van mezelf een aantal dingen afmaken omdat hun deadline nu toch wel heel dicht nadert, dus hopelijk dan eindelijk wat afgewerkte zaken te kunnen posten, maar dan moet ik dus nu wel gaan doorwerken...

zondag 24 oktober 2010

Te gek voor woorden

Een aantal vreemde dingen maakte ik de voorbije week mee en deze wil ik graag even kwijt op mijn blog.

Het eerste vreemde, maar tegelijkertijd supergeweldigfantastische, dat mij overkwam was het winnen van een give away! Nog nooit eerder won ik iets, het was een niet te beschrijven leuk gevoel! Alvast heel erg bedankt, Mon Cherry! Ik ben er echt super blij mee!

Dan maakte ik twee vreemde dingen mee in winkels. De eerste in de winkel waar ik zelf werk. Af en toe moet ik daar aan de kassa staan, wij stoppen de verkochte goederen nog in zakjes voor onze klanten en voorbije week deed ik dit met een redelijk groot uitgevallen iets, waar een zakje maar net rond paste. Ik sukkelde daar nogal mee en toen kreeg ik van de oudere, kalende klant in kwestie de volgende grommende opmerking: "Amai, als u zo een kapotje moet aandoen..." Ik stond met de mond vol tanden (en dat overkomt mij niet vaak), heb vriendelijk de zak overhandigd en tot ziens gezegd. Mensen blijven mij verbazen, na al mijn jaren dienst in die bepaalde winkel, verschiet ik van niet veel meer, maar deze meneer zijn opmerking sloeg mij toch weer eens met verstomming.

Het andere vreemde geval in een winkel overkwam mij in de Carrefour. Ik stond in de rayon van de deegwaren en pastasauzen en ineens sprak een jongeman mij aan. Hij vroeg of ik misschien wist waar de spaghettisaus van de Aldi stond, want die vond hij toch zo lekker... Weer wist ik niet snedig uit de hoek te komen en heb ik iets gemompeld als "Dat weet ik niet", mij intussen afvragend waar die camera van Bananasplit dan wel zou hangen. Mijn lief verzekerde mij dat ze altijd achteraf komen vragen of ze het wel op televisie mogen gebruiken, dus dat ik zeker niet moest denken dat ik ineens onwetend in zo een programma opgevoerd word.

Wat mij de voorbije weken ook opviel was het bizarre gedrag van automobilisten in het verkeer. Ik heb werkelijk alles gezien, verkeersagressie waarbij de ene auto de andere de weg versperde en de betreffende bestuurder uitstapte om de klemgereden bestuurder er van langs te geven, zware ongevallen met jammer genoeg dodelijke slachtoffers, bestuurders die denken dat het verkeersreglement niet op hun van toepassing is en maar doen waar ze zin in hebben en de, voor mij, meest irritante: bestuurders van grote, snelle wagens, die vinden dat ze, als ik aan het inhalen ben op een tweebaansweg (autostrade of andere) en dat niet snel genoeg doe (nochtans altijd aan de maximumsnelheid), moeten knipperen met hun lichten om mij aan te manen sneller uit de weg te gaan. Echt vreselijk vind ik dat en dit heb ik in de voorbije weken zeker 5 keer meegemaakt. 

Het ligt misschien aan het wisselen van de seizoenen en het feit dat we dit de voorbije weken erg mochten voelen, of het ligt misschien aan mij, maar deze dingen waren toch allemaal op zijn minst vreemd te noemen...

zondag 17 oktober 2010

Werk in uitvoering

Vrijdag hadden we voor het eerste een bespreking met de projectleider van de bouw van ons nieuwe huis. Hij wist ons te vertellen dat onze fase (eigenlijk de laatste fase) vroeger zal aangevat worden dan de voorlaatste fase. Jammer voor de mensen van de inmiddels tot de laatste fase "veroordeelde" huizen, maar wij maakten toch een vreugdedansje! Eind deze week of begin volgende week beginnen ze aan de fundamenten, vanaf dan weer meer foto's van de bouw op deze blog!

Mijn lief en ik hebben, heel erg 21ste eeuw, een gedeelde spreadsheet gemaakt om de vorderingen en afspraken bij te houden voor onze bouw. Weer een nieuwe stap voor mij in de ontdekking van de schier oneindige mogelijkheden die het wereldwijde web ons dezer dagen biedt. Het openen van deze blog was ook al zo een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor mezelf. Ik moet zeggen dat ik het hier in deze nieuwe wereld wel leuk vind!

Een ander werk in uitvoering dat dezer dagen bezig is, ter afwisseling met het ripple stitch deken dat ik aan het haken ben, is een sjaal voor mijn lief. Hij kreeg ooit (ik denk een 3-tal jaar geleden) al een door mij gebreid exemplaar, dat is intussen echt aan vervanging toe en met de voorbije koudere dagen als reminder dat de winter voor de deur staat, ben ik maar begonnen aan dat nieuwe exemplaar. Met een draadje grijs en een draadje zwart (naar wens van de ontvanger) heb ik een even aantal steken opgezet (34 in dit geval) en brei ik telkens 1 rechts, 1 averechts. Als ik dan aan het einde uitkom op rechts, begin ik de volgende toer ook met rechts. Kom ik uit op averechts aan het einde, dan begin ik ook terug met rechts, zo krijg ik een redelijk vaste structuur, aan beide zijden van het werk hetzelfde. Hopelijk krijg ik hem snel af, zodat mijn lief niet te lang kou meer moet lijden op de fiets naar het werk!



Ik moet eerlijk toegeven dat er heel veel werkjes op mijn planning onafgewerkt blijven of zelfs helemaal niet gestart raken, dit door de drukte die de aankoop en alle administratie daar rond van ons huis veroorzaakt en de taken die voor mijn opleiding moeten afgewerkt worden (waar veel strakkere deadlines op staan). Mijn rug is intussen niet meer echt een spelbreker, ik moet wel nog opletten dat ik geen gekke dingen doe zoals wasmanden tillen die eigenlijk te zwaar zijn, maar verder heb ik nog weinig last. Deze week moet ik bovendien terug beginnen werken, dus is er eigenlijk nog minder tijd om creatief bezig te zijn. Ik ga eens proberen een "to do lijst" aan te leggen aan de zijkant  van deze blog, dan worden de taken misschien terug wat te overzien en kan ik ze systematisch aanpakken, bijvoegen en hopelijk snel afstrepen! Een heleboel (leuk en minder leuk) werk dus nog, maar nu toch even genieten van een luie zondag...

vrijdag 8 oktober 2010

Stoffenspektakel

Het Stoffenspektakel sloeg in de voorbije week zijn tenten op in mijn buurt. Rugpijn of niet, daar moet ik naartoe! Het is zowat een halfjaarlijkse moeder-dochter-uitstap geworden, samen met het jaarlijkse dagje Boekenbeurs is dit een uitje waar we allebei erg naar uitkijken. Bovendien had ik al heel lang met mijn schoonzus afgesproken dat ze dit keer ook mocht meekomen om wat stoffen te kiezen voor spullen voor het kindje dat zij en mijn broer begin januari verwachten.

Ze koos echt prachtige stof voor lakentjes en een "parkomrander" (of hoe noem je zo een ding?!) die ik met veel moed beloofd heb te maken. Van deze stoffen geen foto, want net zoals bij het haakwerk geven de kleuren het geslacht weg en tot de geboorte in januari is dit voor een aantal mensen nog geheim...



De andere stoffen die ik kocht zijn (van links naar rechts) een meter donkere jeans (altijd leuk om jongensspullen te maken voor het petekindje van mijn lief, maar ook kleedjes, broekjes en zelfs een handtas heb ik ooit uit dergelijke jeans gemaakt), een meter nicky velours met superschattige bloemetjes (ik heb twee meisjes als metekindjes, ik denk hiermee kleedjes of broekjes te maken), een meter oudroze ribfluweel (idem als de nicky velours: kleedjes, broekjes, maar misschien ook een handtas) en telkens een meter paarse en donkergroene katoencanvas. Deze laatste zijn de enige stoffen die gekocht zijn met een duidelijk doel voor ogen. 

Mijn mama heeft 2 zussen en dat zijn zo een beetje mijn lievelingstantes (niet dat ik mijn andere tantes niet leuk vind, maar deze twee tantes zijn om verschillende redenen extra speciaal). Zij krijgen beiden al verschillende jaren respectievelijk bij Kerst en Nieuwjaar een cadeautje van mij. Dat is al eens een zelfgebreide sjaal geweest, maar evengoed ook een gekocht cadeautje. Dit jaar wil ik voor hen iets maken dat ik vond in een boek dat ik recent aanschafte, namelijk Cath Kidston's naailes voor beginners.
Het is een boodschappentas die uitgevouwen kan worden, ze kan dus naargelang de noden groter en kleiner gemaakt worden. Hopelijk lukt het, ik denk dat ze dit beiden een leuk cadeau zullen vinden!


 
Dat boek van Cath Kidston is trouwens echt een aanrader! Er staan echt heel wat leuke, eenvoudige projecten in gaande van kussens over plaids en schorten, tot placemats, tassen en zelfs een superschattige mobiel met vogeltjes. De tas op de cover kan je overigens meteen maken, want bij het boek zitten alle materialen die nodig zijn om ze te maken. Van de stof die al geknipt en klaar is, over de knopen tot het label dat je er kan opnaaien. Er zit ook een patronenblad bij voor de projecten in het boek en de sjablonen van de gebruikte applicaties. Zodra ik de tassen gemaakt heb, zullen ze hier zeker verschijnen.

Mijn "To Do List" wordt dus alleen maar langer, maar voorlopig doe ik het omwille van mijn rug nog rustig aan. De neurochirurg heeft mij op het hart gedrukt in beweging te blijven, maar het namiddagje Stoffenspektakel heeft mij pijnlijk doen beseffen dat ik nog een behoorlijke weg te gaan heb eer ik weer zonder problemen zal kunnen rondlopen...

Hoopgevend nieuws

Vanmorgen ben ik bij de neurochirurg geweest. Wat hij mij vertelde over mijn rug was toch wel positief en hoopgevend. Het is dus wel degelijk zo dat de acute pijn die ik nu heb voortkomt uit de beginnende hernia die tussen mijn onderste ruggenwervels zit. Het vernauwde ruggenmergkanaal was iets dat er waarschijnlijk al veel langer was, maar waar ik tot nu toe nog geen last van had. Ik heb bovendien, aldus de dokter, sowieso een relatief smal ruggenmergkanaal, alleen de artrose die al in één van de wervels zit, is vreemd voor iemand van mijn leeftijd, maar voorlopig nog niets om mij zorgen over te maken.

Ik moet nu in beweging blijven, binnen de pijngrens en zorgen dat ik mij niet forceer, want de hernia moet binnen dit en een dikke maand vanzelf genezen zijn en zo ook dus de uitstralende pijn naar mijn been. Die pijn is zenuwpijn omdat er door de hernia een zenuw afgekneld zit in mijn rug. De zenuw is ontstoken, maar ook dit is niet iets wat zich niet met relatieve rust kan oplossen. Is er echter over een goede maand geen beterschap, dan moet ik wel verdere onderzoeken ondergaan en dan moet misschien op lange termijn een operatie overwogen worden. Voorlopig is er echter geen sprake van een operatie en daar ben ik dus wel héél erg blij mee!

Al bij al dus positief nieuws vandaag, samen met het zonnetje dat schijnt: de dag kan niet meer stuk!

zondag 3 oktober 2010

Hoe het allemaal begon...


Mijn grootmoeder was het, mijn mama en tante zijn het nog steeds: fervente naaisters en handwerksters. Breien, naaien, haken, kruissteek, alles ging en gaat door hun vaardige handen. Ik heb de handwerkmicrobe dan ook van geen vreemden. Sjaals breien deed ik al langer en een kerstkaartje in kruissteek passeerde ook al eens de revue. Knutselen en fröbelen deed ik, naast lezen, als kind het allerliefst.

Twee jaar geleden volgde ik een basiscursus naaien bij een CVO. Ik naaide daar toen een kussen met een afbeelding van Tijgetje, een pyama, een keukenschort en een zomerrok. Het kussen doet hier goed dienst en staat in onderstaande collage, de pyama wordt ook heel vaak gedragen, maar werd nooit gefotografeerd, de keukenschort heb ik niet durven fotograferen omdat hij zo vaak gebruikt wordt en dringend gewassen moet worden en de zomerrok is inmiddels te groot, dus ook daarvan geen foto...

Tijdens dat jaar kocht ik mij een eenvoudige Singer naaimachine (dezelfde als op de foto bovenaan dit logje) om thuis ook dingen te kunnen naaien en maakte ik eerst een eenvoudige hond om cadeau te geven aan het petekindje van mijn lief. Diezelfde hond maakte ik ook nog voor mijn eigen eerste metekindje en zo ging een nieuwe hobby van start. Zoals je kan zien heb ik de voorbije twee jaren niet stilgezeten en zijn er nog vele "creaties" gevolgd, van knuffels en tassen, tot babykleedjes en vlaggenlijnen, over potloodrollen en slabben (met en zonder mouwen), tot gepimpte T-shirts en zelfs een kleedje voor mezelf. Niet eens alles wat ik maakte, heb ik op foto, maar het is toch al een mooi overzicht, al zeg ik het zelf...


Ik heb veel minder tijd dan ik zou willen voor deze ontspannende hobby, gezien de avondschool toch een heel grote hap uit mijn vrije tijd neemt. De wenslijst met nog te maken dingen is dan ook ellenlang. De eerstvolgende projecten waar ik aan ga werken zijn een hoesje voor de I-pod van mijn lief, een handtas met zelfgemaakte pop er in voor mijn handtassenverslaafde metekindje dat binnenkort grote zus zal worden en een pennenzak voor mezelf om mee te nemen naar de avondschool. Gezien ik nog steeds niet lang kan zitten, beperk ik de lijst tot deze dingen en geef ik mezelf ruim de tijd om ze af te maken. De nieuwste creaties probeer ik dan telkens weer hier te posten.

Al liggend haken gaat vooralsnog het beste, dus het deken voor het eerste kindje van mijn broer vordert goed. Hoewel ik gisteren nog een groot deel heb moeten uittrekken omdat ik blijkbaar ergens de mist in gegaan was en mijn golfbeweging nagenoeg onbestaande geworden was. Eerst ontkende ik het nog en deed ik lustig voort, maar inmiddels heb ik dan toch onder ogen moeten zien dat het beter was alles terug uit te trekken tot de fout en opnieuw te beginnen. Dat is één van de vervelendste werkjes bij het haken, zowel als bij het naaien, alles terug lostornen tot aan de fout en opnieuw beginnen. Het is echter telkens, achteraf bekeken, de moeite waard!

zaterdag 2 oktober 2010

De bouw...

van ons huisje is nog niet gestart, maar een eerdere fase van het project is wel al in opbouw. Het gaat wel enorm snel, dus ik denk dat het niet meer super lang zal duren eer ook de fundamenten van ons huis zullen gegraven worden.

Ik ben vandaag, bij wijze van even in beweging zijn, met mijn broer naar de plaats gegaan waar ons huis zal gebouwd worden. De hele dag in de zetel liggen is ook geen pretje en bovendien niet aangeraden bij rugproblemen, regelmatig wat beweging nemen om de spieren soepel te houden is belangrijk.
Natuurlijk willen we deze periode in ons leven bewaren voor onszelf en het nageslacht, daarom heb ik alvast een aantal foto's genomen. Dat is nu eenmaal één van de charmes van een nieuwbouw, dat het van niets (hopelijk) iets zal worden. Vandaag dus de eerste foto in wat waarschijnlijk een reeks zal worden: de grond.

 

Als ik het een beetje kan inschatten, komt ons huis waarschijnlijk ergens in de buurt van de verhoging van de grond die je nu kan zien. Toen we vorige week gingen kijken, stonden aan de linkerkant nog maar 4 huizen, nu 6. Rechts staan er 2, dat was vorige week ook al zo, maar nu zijn ze daar aan de gevelsteen aan het metselen. Er staan twee rijen huizen met de gevels naar elkaar gericht, tussen de huizen in komt een verkeersvrije zone met aanplantingen en bomen. Achter de huizen ligt dan telkens een tuintje.


  

Ik voelde mij al helemaal thuis op die plek en dit gaf mij nogmaals de bevestiging dat dit de juiste en logische keuze is voor ons. Voor we deze plek echter echt thuis kunnen noemen, zal er dus nog heel veel moeten gebeuren, ik zal dus niet zo dadelijk zonder inspiratie vallen voor deze blog...

Bewogen dagen

De voorbije dagen zijn wat vreemd geweest, met heel veel verschillende emoties die elkaar in sneltempo afwisselden.

Donderdag was er eerst het slechte nieuws dat er met mijn rug duidelijk iets verkeerd is. Er is een vernauwing van mijn ruggenmergkanaal vastgesteld, dit komt door artrose, eigenlijk een ouderdomskwaal (slijtage) die ze niet vaak bij jongere mensen zien. Deze vernauwing drukt op de zenuwbanen en bij uitbreiding de spieren in mijn rug, vandaar dus de pijn. Onder de ergst aangetaste wervel zit ook nog een beginnende hernia. Woensdag moet ik nog bijkomende onderzoeken laten doen en dan vrijdag word ik verwacht bij de neurochirurg en krijg ik hopelijk een paar opties voor er echt aan opereren gedacht wordt.
 Dit hele verhaal heeft toch wel wat indruk gemaakt op mij. Het is zo iets definitief, die wervels zijn nu al aan het verslijten en ik ben nog maar net 27. Gelukkig was er dan in de namiddag hartverwarmend bezoek en telefoontjes van vrienden en familie die mij steunen en ook allemaal best geschrokken waren. Ik kijk vandaag alweer wat positiever naar het hele verhaal, mede door onderstaand groot nieuws en de medicatie en rust die er voor zorgen dat de ergste pijn momenteel toch voorbij lijkt. Lang zitten is echter nog steeds uit den boze. Hopelijk valt het allemaal mee vrijdag bij de neurochirurg...

Het grootste nieuws van de voorbije dagen is echter dat ik, samen met mijn lief, mijn handtekening gezet heb onder de verkoopakte van een huis! Het is een nieuwbouwproject vlakbij de stad waar we allebei werken. Momenteel staat ons huisje er nog niet, maar volgens de planning kunnen we er volgende zomer in en zal het dan volledig afgewerkt opgeleverd worden. Wij zijn echt allebei supercontent! 
Het is een heel grote stap in onze relatie, maar tegelijk ook een logische, het voelt helemaal juist. Ik kan echt zeggen dat ik op dit moment in mijn leven echt alles mee heb (uitgezonderd mijn gezondheid, maar dat komt ook wel weer in orde). Ik ben gelukkig met mijn lief en bij uitbreiding met heel mijn leven zoals het nu loopt. In ons eigen huis "thuis" komen, daar kijk ik echt naar uit.

Twee heel verschillende emoties dus die in de laatste dagen heel snel afwisselden, het geluk om ons eigen nestje en de zorgen om mijn rug. Gelukkig zorgt het allesoverheersende geluksgevoel ervoor dat de zorgen wat minder dwingend aanwezig zijn...

woensdag 29 september 2010

Haakmicrobe

Momenteel ben ik thuis met ziekteverlof, vorige week maandag stond ik op met vreselijke rugpijn en tot vandaag is de toestand nog steeds niet veel beter. Gisteren ging ik onder de scanner, morgen hopelijk geen al te slecht nieuws...

Er komt dus dezer dagen niet veel in huis van alle ideeën die in mijn hoofd rondspoken, want lang stilzitten op een stoel zit er niet in. Te veel bewegen overigens ook niet, liggen gaat mij voorlopig het beste af.  Veel opties qua invulling van tijd zijn er dus niet. Gelukkig ben ik sinds een paar maanden helemaal "hooked" aan haken en ben ik bezig aan een behoorlijk groot project voor de geboorte van het eerste kindje van mijn broer. Laten zien kan ik het niet, want dat zou meteen het geslacht van de baby verraden en volgens de wensen van de toekomstige ouders zijn hier slechts enkele personen van op de hoogte. Het is een "ripple stitch afghan", het patroon vond ik hier en ik vind het heel leuk om te doen. Het gaat goed vooruit en vergt niet te veel telwerk.

Ook ben ik begonnen aan granny squares om een deken klaar te hebben tegen de tijd dat ik misschien zelf ooit mama zal worden. Gelukkig is die tijd nogal ruim bemeten, want granny squares gaan niet zo vlot vooruit als die ripplestitch! Momenteel staat de teller op 64 squares, ik zou nog ongeveer aan het dubbel moeten geraken, nog een hele weg af te leggen met andere woorden... Van de squares kan ik wel iets laten zien, ze zijn nog niet afgewerkt (draden moeten nog ingestopt worden) en ik ben ook nog lang niet begonnen om ze allemaal aan elkaar te zetten, dat wordt ook nog een behoorlijk tijdrovend werkje!
 

Tussendoor experimenteer ik op gebied van haken wat met amigurumi beestjes (een vlindertje heb ik bijna af) en ga ik proberen een soort pantoffels voor mezelf te haken. Zodra deze klaar zijn, komen ze ongetwijfeld ook op deze blog voorbij.
Bij deze heb ik lang genoeg stilgezeten en ga ik weer even wat rondwandelen (hoewel waggelen die beweging beter omschrijft) en daarna al liggend weer wat verder haken...

maandag 27 september 2010

Start

Valt er nog iets nieuws te vertellen in de boeiende en inspirerende wereld die ik leerde kennen via de meisjesmama toen ik een patroon zocht voor een rokje?! Waarschijnlijk niet... Een blog bijhouden lijkt me echter vooral voor mezelf heel erg boeiend. 
De naam van deze spiksplinternieuwe blog komt van het feit dat mijn ouders het vroeger (en nu nog steeds) tegen jan en alleman hebben over "Onzinge" (ons Inge) als ze over mij spreken. Leuke bijkomstigheid is dat de eerste 5 letters ook nog een ander woord vormen, een woord dat dan weer symbool kan staan voor de wirwar aan onderwerpen die hier ongetwijfeld de revue zullen passeren.
Ik hou van mijn lief, naaien, haken, breien, koken, eten, muziek, theater, babbelen, shoppen,... Overdag werk ik en 's avonds studeer ik regentaat Nederlands Frans. Hopelijk kan ik binnenkort mijn droom waarmaken om ooit voor de klas te kunnen staan.
Hopelijk kan ik het volhouden, dat bloggen... laten we hierbij deze blog dan ook maar voor geopend verklaren...