zondag 31 oktober 2010

Eindelijk productiviteit!

Mijn "wat ik nog wil maken-lijstje" aan de rechterkant van deze blog kan eindelijk wat ingekort worden. Ik heb wat zaken af!


Mijn oudste metekindje is eergisteren grote zus geworden van een klein lief meisje en daar kreeg ze van haar meter een handtas en een wintersetje (sjaal en muts) uit fleece voor! Het patroon van de handtas is de inmiddels welbekende Buttercup Bag. Voor de muts en de sjaal vond ik mijn inspiratie en een patroon in het boek van Lotta Jansdotter (Simple Sewing for Baby). Van de handtas was ze meteen helemaal weg, wat mij uiteraard plezier deed. De sjaal was ook in orde, maar de muts moet ik nog opnieuw maken in een maatje groter. Deze muts kan uiteraard nog dienen voor kleine zus als zij wat groter is en ik maak met plezier nog eens een groter exemplaar voor mijn metekindje, die vandaag ook heel erg knuffelig was, hetgeen de meter echt geweldig vindt natuurlijk! De haaknaaldenrol voor de mama van deze kleine hartendief laat nog even op zich wachten, maar misschien lukt het om deze gelijktijdig met de nieuwe muts klaar te krijgen!

Om naar de avondschool te gaan, heb ik nu eindelijk mijn zelfgemaakte pennenzak. Ik maakte eerder met deze stof al een omslag voor mijn agenda en, zoals je kan zien, de handtas voor mijn metekindje. Nu heb ik dus een bijpassende pennenzak. Het was de eerste keer dat ik een dergelijk ritstasje maakte en ik ben er niet helemaal tevreden over. De rits zit er niet helemaal in zoals zou moeten, maar eerlijk gezegd heb ik ook niet gezocht naar het ritsvoetje van mijn naaimachine en heb ik de rits er met een gewoon naaivoetje ingezet. Volgende keer beter, de pennen vallen er niet uit, meer moet dat niet zijn.


Volgende project is nu de baby uitzet van mijn broer (parkbeschermers, maxi-cosideken, kleertjes,...). Daar ga ik mijn werk wel mee hebben. Ik kan jammer genoeg daarvan niets laten zien om inmiddels welbekende reden, maar als ik tussendoor iets maak dat neutraal is of iets wat niet voor de baby bestemd is, toon ik het hier zeker!

dinsdag 26 oktober 2010

De goede Sint....


Mijn lief en ik zijn blijkbaar heel braaf geweest, want wij krijgen dit jaar van de goede Sint een huis! Niet echt krijgen natuurlijk, dat zou helemaal geweldig zijn, maar we hebben vandaag bericht gekregen van de notaris dat we op 6 december de aktes mogen gaan tekenen en vanaf dan zijn we officieel eigenaar! Joepie! Ik loop al de hele dag met vlinders in mijn buik, nu wordt het allemaal toch wat concreter. Zondag zijn we nog gaan kijken naar de grond, de "werfkeet" staat er, de bouwkraan ook, dus waarschijnlijk zijn ze nu deze week begonnen aan de fundamenten. Benieuwd, als we nu één van de volgende dagen weer gaan kijken, wat de vorderingen zullen zijn. 

Vandaag had ik ook een creatieve namiddag gepland met mijn mama, bedoeling was dat we de parkomrander en de lakentjes voor het park van de baby van mijn broer zouden maken, maar we zijn niet verder geraakt dan het knippen van de voering van de parkomrander. Wat we wel gedaan hebben was zelfgebakken appelcake eten, babbelen en naar de handwerkwinkel gaan. Mama had gisteren in de stoffenwinkel bij haar in de buurt een leuk soort garen gehaald om een sjaal te maken, Triana van Katia. Het is eigenlijk een soort van web dat dan gebreid moet worden, heel eenvoudig en snel klaar. De onderstaande foto is een afgewerkt exemplaar dat te zien is op de brochure die bij de bol komt om je op weg te zetten bij het breien van dit garen.

In de stoffenwinkel hadden ze echter niet alle kleuren en mama wou graag nog wat bollen in andere kleuren gaan bijhalen, gezien ze inderdaad op een avond de volledige sjaal af had. Ik kon natuurlijk niet weerstaan en kocht ook een bol om een sjaal te maken als kerstcadeau voor mijn schoonmoeder. Alweer een puntje om bij op de todolijst te zetten, die precies enkel maar langer wordt dezer dagen.



Deze week echter moet ik van mezelf een aantal dingen afmaken omdat hun deadline nu toch wel heel dicht nadert, dus hopelijk dan eindelijk wat afgewerkte zaken te kunnen posten, maar dan moet ik dus nu wel gaan doorwerken...

zondag 24 oktober 2010

Te gek voor woorden

Een aantal vreemde dingen maakte ik de voorbije week mee en deze wil ik graag even kwijt op mijn blog.

Het eerste vreemde, maar tegelijkertijd supergeweldigfantastische, dat mij overkwam was het winnen van een give away! Nog nooit eerder won ik iets, het was een niet te beschrijven leuk gevoel! Alvast heel erg bedankt, Mon Cherry! Ik ben er echt super blij mee!

Dan maakte ik twee vreemde dingen mee in winkels. De eerste in de winkel waar ik zelf werk. Af en toe moet ik daar aan de kassa staan, wij stoppen de verkochte goederen nog in zakjes voor onze klanten en voorbije week deed ik dit met een redelijk groot uitgevallen iets, waar een zakje maar net rond paste. Ik sukkelde daar nogal mee en toen kreeg ik van de oudere, kalende klant in kwestie de volgende grommende opmerking: "Amai, als u zo een kapotje moet aandoen..." Ik stond met de mond vol tanden (en dat overkomt mij niet vaak), heb vriendelijk de zak overhandigd en tot ziens gezegd. Mensen blijven mij verbazen, na al mijn jaren dienst in die bepaalde winkel, verschiet ik van niet veel meer, maar deze meneer zijn opmerking sloeg mij toch weer eens met verstomming.

Het andere vreemde geval in een winkel overkwam mij in de Carrefour. Ik stond in de rayon van de deegwaren en pastasauzen en ineens sprak een jongeman mij aan. Hij vroeg of ik misschien wist waar de spaghettisaus van de Aldi stond, want die vond hij toch zo lekker... Weer wist ik niet snedig uit de hoek te komen en heb ik iets gemompeld als "Dat weet ik niet", mij intussen afvragend waar die camera van Bananasplit dan wel zou hangen. Mijn lief verzekerde mij dat ze altijd achteraf komen vragen of ze het wel op televisie mogen gebruiken, dus dat ik zeker niet moest denken dat ik ineens onwetend in zo een programma opgevoerd word.

Wat mij de voorbije weken ook opviel was het bizarre gedrag van automobilisten in het verkeer. Ik heb werkelijk alles gezien, verkeersagressie waarbij de ene auto de andere de weg versperde en de betreffende bestuurder uitstapte om de klemgereden bestuurder er van langs te geven, zware ongevallen met jammer genoeg dodelijke slachtoffers, bestuurders die denken dat het verkeersreglement niet op hun van toepassing is en maar doen waar ze zin in hebben en de, voor mij, meest irritante: bestuurders van grote, snelle wagens, die vinden dat ze, als ik aan het inhalen ben op een tweebaansweg (autostrade of andere) en dat niet snel genoeg doe (nochtans altijd aan de maximumsnelheid), moeten knipperen met hun lichten om mij aan te manen sneller uit de weg te gaan. Echt vreselijk vind ik dat en dit heb ik in de voorbije weken zeker 5 keer meegemaakt. 

Het ligt misschien aan het wisselen van de seizoenen en het feit dat we dit de voorbije weken erg mochten voelen, of het ligt misschien aan mij, maar deze dingen waren toch allemaal op zijn minst vreemd te noemen...

zondag 17 oktober 2010

Werk in uitvoering

Vrijdag hadden we voor het eerste een bespreking met de projectleider van de bouw van ons nieuwe huis. Hij wist ons te vertellen dat onze fase (eigenlijk de laatste fase) vroeger zal aangevat worden dan de voorlaatste fase. Jammer voor de mensen van de inmiddels tot de laatste fase "veroordeelde" huizen, maar wij maakten toch een vreugdedansje! Eind deze week of begin volgende week beginnen ze aan de fundamenten, vanaf dan weer meer foto's van de bouw op deze blog!

Mijn lief en ik hebben, heel erg 21ste eeuw, een gedeelde spreadsheet gemaakt om de vorderingen en afspraken bij te houden voor onze bouw. Weer een nieuwe stap voor mij in de ontdekking van de schier oneindige mogelijkheden die het wereldwijde web ons dezer dagen biedt. Het openen van deze blog was ook al zo een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor mezelf. Ik moet zeggen dat ik het hier in deze nieuwe wereld wel leuk vind!

Een ander werk in uitvoering dat dezer dagen bezig is, ter afwisseling met het ripple stitch deken dat ik aan het haken ben, is een sjaal voor mijn lief. Hij kreeg ooit (ik denk een 3-tal jaar geleden) al een door mij gebreid exemplaar, dat is intussen echt aan vervanging toe en met de voorbije koudere dagen als reminder dat de winter voor de deur staat, ben ik maar begonnen aan dat nieuwe exemplaar. Met een draadje grijs en een draadje zwart (naar wens van de ontvanger) heb ik een even aantal steken opgezet (34 in dit geval) en brei ik telkens 1 rechts, 1 averechts. Als ik dan aan het einde uitkom op rechts, begin ik de volgende toer ook met rechts. Kom ik uit op averechts aan het einde, dan begin ik ook terug met rechts, zo krijg ik een redelijk vaste structuur, aan beide zijden van het werk hetzelfde. Hopelijk krijg ik hem snel af, zodat mijn lief niet te lang kou meer moet lijden op de fiets naar het werk!



Ik moet eerlijk toegeven dat er heel veel werkjes op mijn planning onafgewerkt blijven of zelfs helemaal niet gestart raken, dit door de drukte die de aankoop en alle administratie daar rond van ons huis veroorzaakt en de taken die voor mijn opleiding moeten afgewerkt worden (waar veel strakkere deadlines op staan). Mijn rug is intussen niet meer echt een spelbreker, ik moet wel nog opletten dat ik geen gekke dingen doe zoals wasmanden tillen die eigenlijk te zwaar zijn, maar verder heb ik nog weinig last. Deze week moet ik bovendien terug beginnen werken, dus is er eigenlijk nog minder tijd om creatief bezig te zijn. Ik ga eens proberen een "to do lijst" aan te leggen aan de zijkant  van deze blog, dan worden de taken misschien terug wat te overzien en kan ik ze systematisch aanpakken, bijvoegen en hopelijk snel afstrepen! Een heleboel (leuk en minder leuk) werk dus nog, maar nu toch even genieten van een luie zondag...

vrijdag 8 oktober 2010

Stoffenspektakel

Het Stoffenspektakel sloeg in de voorbije week zijn tenten op in mijn buurt. Rugpijn of niet, daar moet ik naartoe! Het is zowat een halfjaarlijkse moeder-dochter-uitstap geworden, samen met het jaarlijkse dagje Boekenbeurs is dit een uitje waar we allebei erg naar uitkijken. Bovendien had ik al heel lang met mijn schoonzus afgesproken dat ze dit keer ook mocht meekomen om wat stoffen te kiezen voor spullen voor het kindje dat zij en mijn broer begin januari verwachten.

Ze koos echt prachtige stof voor lakentjes en een "parkomrander" (of hoe noem je zo een ding?!) die ik met veel moed beloofd heb te maken. Van deze stoffen geen foto, want net zoals bij het haakwerk geven de kleuren het geslacht weg en tot de geboorte in januari is dit voor een aantal mensen nog geheim...



De andere stoffen die ik kocht zijn (van links naar rechts) een meter donkere jeans (altijd leuk om jongensspullen te maken voor het petekindje van mijn lief, maar ook kleedjes, broekjes en zelfs een handtas heb ik ooit uit dergelijke jeans gemaakt), een meter nicky velours met superschattige bloemetjes (ik heb twee meisjes als metekindjes, ik denk hiermee kleedjes of broekjes te maken), een meter oudroze ribfluweel (idem als de nicky velours: kleedjes, broekjes, maar misschien ook een handtas) en telkens een meter paarse en donkergroene katoencanvas. Deze laatste zijn de enige stoffen die gekocht zijn met een duidelijk doel voor ogen. 

Mijn mama heeft 2 zussen en dat zijn zo een beetje mijn lievelingstantes (niet dat ik mijn andere tantes niet leuk vind, maar deze twee tantes zijn om verschillende redenen extra speciaal). Zij krijgen beiden al verschillende jaren respectievelijk bij Kerst en Nieuwjaar een cadeautje van mij. Dat is al eens een zelfgebreide sjaal geweest, maar evengoed ook een gekocht cadeautje. Dit jaar wil ik voor hen iets maken dat ik vond in een boek dat ik recent aanschafte, namelijk Cath Kidston's naailes voor beginners.
Het is een boodschappentas die uitgevouwen kan worden, ze kan dus naargelang de noden groter en kleiner gemaakt worden. Hopelijk lukt het, ik denk dat ze dit beiden een leuk cadeau zullen vinden!


 
Dat boek van Cath Kidston is trouwens echt een aanrader! Er staan echt heel wat leuke, eenvoudige projecten in gaande van kussens over plaids en schorten, tot placemats, tassen en zelfs een superschattige mobiel met vogeltjes. De tas op de cover kan je overigens meteen maken, want bij het boek zitten alle materialen die nodig zijn om ze te maken. Van de stof die al geknipt en klaar is, over de knopen tot het label dat je er kan opnaaien. Er zit ook een patronenblad bij voor de projecten in het boek en de sjablonen van de gebruikte applicaties. Zodra ik de tassen gemaakt heb, zullen ze hier zeker verschijnen.

Mijn "To Do List" wordt dus alleen maar langer, maar voorlopig doe ik het omwille van mijn rug nog rustig aan. De neurochirurg heeft mij op het hart gedrukt in beweging te blijven, maar het namiddagje Stoffenspektakel heeft mij pijnlijk doen beseffen dat ik nog een behoorlijke weg te gaan heb eer ik weer zonder problemen zal kunnen rondlopen...

Hoopgevend nieuws

Vanmorgen ben ik bij de neurochirurg geweest. Wat hij mij vertelde over mijn rug was toch wel positief en hoopgevend. Het is dus wel degelijk zo dat de acute pijn die ik nu heb voortkomt uit de beginnende hernia die tussen mijn onderste ruggenwervels zit. Het vernauwde ruggenmergkanaal was iets dat er waarschijnlijk al veel langer was, maar waar ik tot nu toe nog geen last van had. Ik heb bovendien, aldus de dokter, sowieso een relatief smal ruggenmergkanaal, alleen de artrose die al in één van de wervels zit, is vreemd voor iemand van mijn leeftijd, maar voorlopig nog niets om mij zorgen over te maken.

Ik moet nu in beweging blijven, binnen de pijngrens en zorgen dat ik mij niet forceer, want de hernia moet binnen dit en een dikke maand vanzelf genezen zijn en zo ook dus de uitstralende pijn naar mijn been. Die pijn is zenuwpijn omdat er door de hernia een zenuw afgekneld zit in mijn rug. De zenuw is ontstoken, maar ook dit is niet iets wat zich niet met relatieve rust kan oplossen. Is er echter over een goede maand geen beterschap, dan moet ik wel verdere onderzoeken ondergaan en dan moet misschien op lange termijn een operatie overwogen worden. Voorlopig is er echter geen sprake van een operatie en daar ben ik dus wel héél erg blij mee!

Al bij al dus positief nieuws vandaag, samen met het zonnetje dat schijnt: de dag kan niet meer stuk!

zondag 3 oktober 2010

Hoe het allemaal begon...


Mijn grootmoeder was het, mijn mama en tante zijn het nog steeds: fervente naaisters en handwerksters. Breien, naaien, haken, kruissteek, alles ging en gaat door hun vaardige handen. Ik heb de handwerkmicrobe dan ook van geen vreemden. Sjaals breien deed ik al langer en een kerstkaartje in kruissteek passeerde ook al eens de revue. Knutselen en fröbelen deed ik, naast lezen, als kind het allerliefst.

Twee jaar geleden volgde ik een basiscursus naaien bij een CVO. Ik naaide daar toen een kussen met een afbeelding van Tijgetje, een pyama, een keukenschort en een zomerrok. Het kussen doet hier goed dienst en staat in onderstaande collage, de pyama wordt ook heel vaak gedragen, maar werd nooit gefotografeerd, de keukenschort heb ik niet durven fotograferen omdat hij zo vaak gebruikt wordt en dringend gewassen moet worden en de zomerrok is inmiddels te groot, dus ook daarvan geen foto...

Tijdens dat jaar kocht ik mij een eenvoudige Singer naaimachine (dezelfde als op de foto bovenaan dit logje) om thuis ook dingen te kunnen naaien en maakte ik eerst een eenvoudige hond om cadeau te geven aan het petekindje van mijn lief. Diezelfde hond maakte ik ook nog voor mijn eigen eerste metekindje en zo ging een nieuwe hobby van start. Zoals je kan zien heb ik de voorbije twee jaren niet stilgezeten en zijn er nog vele "creaties" gevolgd, van knuffels en tassen, tot babykleedjes en vlaggenlijnen, over potloodrollen en slabben (met en zonder mouwen), tot gepimpte T-shirts en zelfs een kleedje voor mezelf. Niet eens alles wat ik maakte, heb ik op foto, maar het is toch al een mooi overzicht, al zeg ik het zelf...


Ik heb veel minder tijd dan ik zou willen voor deze ontspannende hobby, gezien de avondschool toch een heel grote hap uit mijn vrije tijd neemt. De wenslijst met nog te maken dingen is dan ook ellenlang. De eerstvolgende projecten waar ik aan ga werken zijn een hoesje voor de I-pod van mijn lief, een handtas met zelfgemaakte pop er in voor mijn handtassenverslaafde metekindje dat binnenkort grote zus zal worden en een pennenzak voor mezelf om mee te nemen naar de avondschool. Gezien ik nog steeds niet lang kan zitten, beperk ik de lijst tot deze dingen en geef ik mezelf ruim de tijd om ze af te maken. De nieuwste creaties probeer ik dan telkens weer hier te posten.

Al liggend haken gaat vooralsnog het beste, dus het deken voor het eerste kindje van mijn broer vordert goed. Hoewel ik gisteren nog een groot deel heb moeten uittrekken omdat ik blijkbaar ergens de mist in gegaan was en mijn golfbeweging nagenoeg onbestaande geworden was. Eerst ontkende ik het nog en deed ik lustig voort, maar inmiddels heb ik dan toch onder ogen moeten zien dat het beter was alles terug uit te trekken tot de fout en opnieuw te beginnen. Dat is één van de vervelendste werkjes bij het haken, zowel als bij het naaien, alles terug lostornen tot aan de fout en opnieuw beginnen. Het is echter telkens, achteraf bekeken, de moeite waard!

zaterdag 2 oktober 2010

De bouw...

van ons huisje is nog niet gestart, maar een eerdere fase van het project is wel al in opbouw. Het gaat wel enorm snel, dus ik denk dat het niet meer super lang zal duren eer ook de fundamenten van ons huis zullen gegraven worden.

Ik ben vandaag, bij wijze van even in beweging zijn, met mijn broer naar de plaats gegaan waar ons huis zal gebouwd worden. De hele dag in de zetel liggen is ook geen pretje en bovendien niet aangeraden bij rugproblemen, regelmatig wat beweging nemen om de spieren soepel te houden is belangrijk.
Natuurlijk willen we deze periode in ons leven bewaren voor onszelf en het nageslacht, daarom heb ik alvast een aantal foto's genomen. Dat is nu eenmaal één van de charmes van een nieuwbouw, dat het van niets (hopelijk) iets zal worden. Vandaag dus de eerste foto in wat waarschijnlijk een reeks zal worden: de grond.

 

Als ik het een beetje kan inschatten, komt ons huis waarschijnlijk ergens in de buurt van de verhoging van de grond die je nu kan zien. Toen we vorige week gingen kijken, stonden aan de linkerkant nog maar 4 huizen, nu 6. Rechts staan er 2, dat was vorige week ook al zo, maar nu zijn ze daar aan de gevelsteen aan het metselen. Er staan twee rijen huizen met de gevels naar elkaar gericht, tussen de huizen in komt een verkeersvrije zone met aanplantingen en bomen. Achter de huizen ligt dan telkens een tuintje.


  

Ik voelde mij al helemaal thuis op die plek en dit gaf mij nogmaals de bevestiging dat dit de juiste en logische keuze is voor ons. Voor we deze plek echter echt thuis kunnen noemen, zal er dus nog heel veel moeten gebeuren, ik zal dus niet zo dadelijk zonder inspiratie vallen voor deze blog...

Bewogen dagen

De voorbije dagen zijn wat vreemd geweest, met heel veel verschillende emoties die elkaar in sneltempo afwisselden.

Donderdag was er eerst het slechte nieuws dat er met mijn rug duidelijk iets verkeerd is. Er is een vernauwing van mijn ruggenmergkanaal vastgesteld, dit komt door artrose, eigenlijk een ouderdomskwaal (slijtage) die ze niet vaak bij jongere mensen zien. Deze vernauwing drukt op de zenuwbanen en bij uitbreiding de spieren in mijn rug, vandaar dus de pijn. Onder de ergst aangetaste wervel zit ook nog een beginnende hernia. Woensdag moet ik nog bijkomende onderzoeken laten doen en dan vrijdag word ik verwacht bij de neurochirurg en krijg ik hopelijk een paar opties voor er echt aan opereren gedacht wordt.
 Dit hele verhaal heeft toch wel wat indruk gemaakt op mij. Het is zo iets definitief, die wervels zijn nu al aan het verslijten en ik ben nog maar net 27. Gelukkig was er dan in de namiddag hartverwarmend bezoek en telefoontjes van vrienden en familie die mij steunen en ook allemaal best geschrokken waren. Ik kijk vandaag alweer wat positiever naar het hele verhaal, mede door onderstaand groot nieuws en de medicatie en rust die er voor zorgen dat de ergste pijn momenteel toch voorbij lijkt. Lang zitten is echter nog steeds uit den boze. Hopelijk valt het allemaal mee vrijdag bij de neurochirurg...

Het grootste nieuws van de voorbije dagen is echter dat ik, samen met mijn lief, mijn handtekening gezet heb onder de verkoopakte van een huis! Het is een nieuwbouwproject vlakbij de stad waar we allebei werken. Momenteel staat ons huisje er nog niet, maar volgens de planning kunnen we er volgende zomer in en zal het dan volledig afgewerkt opgeleverd worden. Wij zijn echt allebei supercontent! 
Het is een heel grote stap in onze relatie, maar tegelijk ook een logische, het voelt helemaal juist. Ik kan echt zeggen dat ik op dit moment in mijn leven echt alles mee heb (uitgezonderd mijn gezondheid, maar dat komt ook wel weer in orde). Ik ben gelukkig met mijn lief en bij uitbreiding met heel mijn leven zoals het nu loopt. In ons eigen huis "thuis" komen, daar kijk ik echt naar uit.

Twee heel verschillende emoties dus die in de laatste dagen heel snel afwisselden, het geluk om ons eigen nestje en de zorgen om mijn rug. Gelukkig zorgt het allesoverheersende geluksgevoel ervoor dat de zorgen wat minder dwingend aanwezig zijn...