zaterdag 8 oktober 2011

Bouwwerken (5)


Zoals ik al vreesde, is het hier weer stilgevallen. Wat zeker niet wil zeggen dat er niets aan het gebeuren is. Ik heb om te beginnen heel veel geluk gehad met het vinden van een nieuwe job. Op 31 augustus werd ik met een mooi versierde werkplek uitgezwaaid door mijn inmiddels ex-collega's en op 1 september wist ik al dat ik de volgende dag onmiddellijk kon beginnen als lerares Frans in mijn eigen oude middelbare school. Die eerste opdracht, dat waren 7 uurtjes tot en met december, maar inmiddels zijn daar nog eens 7 uren bovenop gekomen tot het einde van het jaar (Frans en Nederlands) en geef ik taalvaardigheidslessen na school op dinsdag (en binnenkort ook op maandag) tot half 6. Nu loopt er ook nog een korte vervanging van 2 uren Frans, dus in het totaal kom ik inmiddels aan 19 uren, dat is bijna fulltime, dus.

Ik ben daar echt heel erg blij mee, maar het vraagt natuurlijk ook wel heel wat werk. Als beginnende leerkracht moet je alles nog voorbereiden, alle bijkomende administratie en andere taken zijn volledig nieuw, de leerlingen testen je nog uit, waardoor je klasmanagement ook veel aandacht vraagt en het is wat zoeken naar een ritme. Ik heb er echter nog geen seconde spijt van gehad, het is echt wat ik mij er van voorgesteld had en nog zo veel meer! Ik ben terechtgekomen op een goede school, waar ik een beetje terug thuisgekomen ben, waar ik mag samenwerken met boeiende, inspirerende en hardwerkende collega's en waar ik echt mezelf kan zijn.

Mijn zwangerschap verloopt intussen ook nog steeds naar wens, hoewel de weken nu echt wel lijken voorbij te vliegen vanwege het drukke professionele schema en ik soms op de rem wil gaan staan om meer te kunnen genieten van het wonder dat mij overkomt. Ik probeer daar toch wel bewust wat tijd voor in te bouwen, maar dat is niet altijd eenvoudig. Er moet nog veel gebeuren voor het kleintje komt, te veel om op te noemen eigenlijk, maar ik ben wel alvast op het stoffenspektakel voorbije woensdag een voorraad stof gaan inslaan voor een aantal projecten die ik toch klaar wil hebben voor de baby komt. We zijn inmiddels al 23 weken ver en het kleintje schopt en woelt dat het een lieve lust is. Echt een zalig gevoel, ik kan het echt soms niet geloven dat ik dat kleine wondertje over een aantal weken gewoon echt zal kunnen zien en knuffelen! Voorlopig hebben we wel al een vaag idee van het geslacht, maar bij de laatste controle weigerde ons kindje alle medewerking, dus heb ik voor de zekerheid maar neutrale kleuren gekocht op het stoffenspektakel.

Ook mijn avondopleiding is terug op volle toeren aan het draaien, daar waaien de opdrachten met volle kracht rond onze oren en lijkt het weer allemaal een onoverkomelijke berg werk. Maar de ervaring van de voorbije 2 academiejaren leert dat de berg die aan het begin van het schooljaar niet te bedwingen lijkt, zich toch stukje voor stukje gewonnen geeft als je maar rustig blijft en alle opdrachten één per één probeert af te werken. Dat probeer ik dan ook te doen, maar de combinatie met de nieuwe job zorgt toch voor het nodige tijdgebrek.

Dat tijdgebrek is niet alleen zichtbaar op het gebied van mijn creatieve uitspattingen, maar ook op het gebied van onze sociale contacten. Een weekend vult zich tegenwoordig met afwerken wat er de voorbije week gebeurde, terug voorbereiden voor een nieuwe week en proberen te zorgen dat het huishouden een beetje op orde blijft. Daar heb ik zo de handen mee vol dat er van andere (leuke) dingen niets in huis komt.

En over een huis gesproken... Ik wilde eigenlijk nog eens een update geven van de werken aan ons huis, daar was ik deze inmiddels erg uit de kluiten gewassen blogpost voor begonnen. Het laatste dat ik hierover vertelde was dat het dak dat er op lag. Inmiddels is de straat tussen de huizen afgewerkt, liggen er verwarmings-, water- en elektriciteitsleidingen in ons huis, zijn de ramen en buitendeuren geplaatst (op 1 raam achteraan boven na), is het hout op de achtergevel aangebracht (op de voorgevel is het nog even wachten) en is de stukadoor geweest om de muren te bepleisteren. De nu volgende stappen zijn chape leggen en vloeren, waarna het pleisterwerk en de vloeren goed moeten drogen om vervolgens de laatste afwerkingen te kunnen doen (binnendeuren plaatsen, elektriciteit afwerken, keuken en badkamer installeren, laminaat leggen op de verdieping en dan vergeet ik waarschijnlijk nog wel wat). De laatste prognose is dat we half januari zullen kunnen verhuizen. Amper een paar weken voor mijn uitgerekende bevaldatum, dus dat kan nog spannend worden. Ik ga er mij alleszins niet in proberen op te jagen, we zullen wel zien wat er van komt. Die laatste zin pas ik overigens ook toe op alles wat ik in deze blogpost vertelde, mijn kleintje is prioriteit, al de rest komt ook wel in orde zonder er mij over op te winden...

zaterdag 10 september 2011

Reversible bag

Het einde van vorig academiejaar was spannend, druk en heel erg stresserend. Tel daarbij constante misselijkheid veroorzaakt door een prille buikbewoner en dan moet ik er verder geen tekening bij maken, denk ik. Wat op sommige momenten niet mogelijk leek, gebeurde toch: ik slaagde met glans en kon het academiejaar weer in schoonheid afsluiten en achter mij laten. Nu volgt er voor mij nog een laatste jaar, dat ik gelukkig kan combineren met werken in het onderwijs en waarbij de focus van de lessen en opdrachten ligt op die praktijk. 

Anderen van onze groep zijn inmiddels afgestudeerd (omdat ze eerder al een pedagogisch diploma haalden) en kunnen de (hoge)schoolbanken definitief vaarwel zeggen. Eén van die kersvers afgestudeerden is ook een goede vriendin geworden. Ze was al kleuterjuf, maar mag zich nu lerares lager onderwijs noemen. Ze kreeg bovendien een nieuwe voordeur in het midden van de schoolvakantie, maar stelde het vieren van die gebeurtenis nog even uit tot vandaag. Voor de slechte verstaanders of voor mensen uit streken waar deze uitdrukking niet gebruikt wordt: een nieuwe voordeur wil zeggen dat ze een nieuw getal vooraan haar leeftijd gekregen heeft, een 3 in dit geval. Een echte juf heeft altijd veel materiaal mee te zeulen naar haar klas en daarom bedacht ik mij dat een zelfgemaakte tas wel van pas zou kunnen komen. 

Na de omkeerbare schort en het omkeerbare zomerjurkje, maakte ik nu de reversible bag van Verypurpleperson, na deze tas al op een heel aantal blogs voorbij te hebben zien komen. Het patroon valt blijkbaar redelijk klein uit, dat hadden de dames die mij voorgingen in het maken van deze tas al ondervonden, dus wilde ik ze ook wat groter maken. Sneller gezegd dan gedaan als de deadline dichtbij komt en je geen kopieerapparaat in de buurt hebt (wel een printer die kan kopiëren, maar die niet wilde doen wat ik in mijn hoofd had). Als de nood het hoogst is, is echter de redding nabij. Dit keer in de vorm van mijn fantastische lief die genoeg tekeninzicht bezit om die klus gewoon "artisanaal" te klaren. Kwamen daarbij van pas: een lange lat, een meetlint, patroonpapier, het originele patroon, een schaar, een potlood en een gsm. Het laatste item vanwege de handige rekenmachine die zorgde voor de nodige controle tot op de millimeter.

Ik ben zelf niet helemaal tevreden over het stikwerk, maar dat merk je vooral aan de details die (hopelijk) enkel een geoefend oog zal kunnen zien. Bij het vergroten van het patroon moet er ergens iets fout gegaan zijn met het tekenen van de "neep" en daar heb ik toch wat moeten voor foefelen (dat is goed Nederlands, heb het opgezocht in Van Dale) om dat in orde te krijgen. Van de stoffenkeuze ben ik wel tevreden. Beide stoffen heb ik in een stoffenwinkel hier in de buurt gekocht (de jeans met bloemetjes wel al een hele tijd geleden). Ik vind het al bij al een leuke tas, hopelijk denkt het feestvarken er ook zo over...

zaterdag 3 september 2011

Omkeerbaar zomerjurkje


In het begin van de zomervakantie, die inmiddels jammer genoeg achter de rug is, verjaarde mijn jongste metekindje. De lieve schat werd alweer 1 jaar, waarmee bewezen is dat de tijd echt enorm snel gaat. De evolutie die een kindje gedurende een jaar maakt is ook echt ongelofelijk. Het is niet de eerste keer dat ik het van dichtbij meemaak, maar ik blijf er mij over verbazen. Van een compleet afhankelijk snoezig baby'tje verandert zo een kleintje in een zelfbewuste, in haar geval flink (aan de hand) stappende, vrolijk brabbelende peuter die al heel wat dingen zelf kan (en vooral wil) doen. Dat vind ik echt fantastisch om te zien en ik kan niet wachten om die evolutie echt dagelijks te kunnen meemaken bij mijn eigen kleintje. Het geeft mij nog meer het besef dat ik van elke minuut moet proberen te genieten, nu ook al, want het cliché "ze worden zo snel groot", klopt als geen ander.

Bij een verjaardag horen natuurlijk cadeautjes en de meter zou de meter niet zijn als ze toch niet iets zelfgemaakt uit haar mouw zou schudden. Ik maakte dan ook een omkeerbaar kleedje naar een patroon (toddler dress) dat ik in dit boek vond. Het is het kleedje van op de cover van het boek, maar zonder de franjes omdat de stof op zich al druk genoeg is en de mama van mijn metekindje niet zo een fan is van overvloedig veel frutsels. Het kleedje is eenvoudig te maken en bovendien is de stap voor stap uitleg in het boek zeer duidelijk. In het boek stond het beleg slechts tot ongeveer een derde van het kleedje getekend, maar ik besliste om gewoon het patroon twee keer volledig uit 2 stofjes te knippen en er een omkeerbare versie van te maken. 

Het model is hetzelfde als het kleedje dat ik al bij haar geboorte maakte. Het kleedje is normaal gezien lang draagbaar, omdat het zo wijd is, kan het ook nog als tuniek gedragen worden of als topje op een toffe broek als de kleine meid nog groter wordt. Jammer genoeg doet de foto het kleedje niet alle eer aan, naar goede gewoonte was ik weer maar net op tijd met mijn projectje klaar en moesten de foto's nog snel gemaakt worden met slecht licht en vooral geen gevoel voor het mooi kadreren van het onderwerp.

dinsdag 30 augustus 2011

Nieuw leven


De voorbije maanden was het hier akelig stil. Een combinatie van verschillende factoren zorgde ervoor dat ik zin, behoefte, noch energie had om neer te schrijven wat er in mijn leven allemaal gaande was.

Ik wil vertellen over het spectaculaire einde van het academiejaar, met heel wat verwikkelingen, maar met aan de eindmeet een fantastisch goed rapport; over het omkeerbare jurkje dat ik begin juli maakte voor de eerste verjaardag van mijn jongste metekindje; over wat het besef "dat het de laatste loodjes zijn op mijn huidig werk" met mij doet; over hoe ik pieker over de nu wel erg nabije onzekere toekomst; over hoe het met mijn tijdens de examens begonnen haakwerk afgelopen is; over een fantastische trip naar Parijs met mijn lief; over alle plannen die ik naaimachine-gewijs koester; over het feit dat ik, ondanks dat ik hoopte dat de vakantie meer tijd zou brengen, vrienden en familie nog altijd verwaarloos; over hoe het grondig opruimen van een aantal kasten en kamers in ons appartement toch zorgde voor meer rust in mijn hoofd; over hoe het nieuwe academiejaar veel vroeger dan gepland opnieuw begonnen is; over ons huisje in aanbouw (hoewel daar nu pas de laatste dagen weer wat beweging in komt, tot mijn grote frustratie),...

Onderwerpen genoeg dus en ik probeer een aantal van deze onderwerpen de komende weken zeker nog aan bod te laten komen. Niet omdat ik nu plots de stille maanden wil inhalen, maar omdat ik vooral niet wil vergeten. Ik kwam tot het besef dat zoveel te langer ik het uitstelde om hier weer iets neer te schrijven, zoveel te moeilijker het werd. Nog belangrijker echter, kreeg ik bij het teruglezen van mijn blog echt een figuurlijke schop onder mijn kont. Het is toch wel heel fijn om een aantal dingen op deze manier voor mezelf bij te houden en neer te schrijven, de reden waarvoor ik deze blog in de eerste plaats heb opgestart.

Met kop en schouders boven alle mogelijke onderwerpen die ik al opsomde staat echter het wonder dat mij (en mijn lief) op dit moment overkomt, een periode in mijn leven die ik zeker nooit wil vergeten omdat deze echt uniek is. De reden ook voor mijn zeer lage energiepeil van de voorbije maanden en misschien ook wel de reden voor deze blogstilte, want alle mogelijke onderwerpen verzonken hierbij in het niets. Maar om een of andere reden was ik eerder nog niet klaar om het hier te delen. De goede verstaander (en de mensen die mij in het echte leven ook kennen natuurlijk) heeft het al begrepen... Wij verwachten ons eerste kindje! Midden in de winter die komt, zal ons leven voorgoed veranderen en we zijn er echt oneindig blij mee, ook al beseffen we nog niet half wat dit kleintje allemaal teweeg zal brengen. 

Hoe mijn blog zal evolueren in de aanloop naar deze grote gebeurtenis en na de geboorte van ons kindje weet ik nog niet, momenteel voel ik er niets voor om hier zomaar alles te delen, het blijft tenslotte een openbare plaats en ik bewaar graag tot op zekere hoogte nog mijn anonimiteit, maar de tijd zal het wel uitwijzen.

Ik neem hierbij dus een frisse start en hoop dat ik het voornemen om terug regelmatig wat te schrijven zal kunnen waarmaken...

dinsdag 7 juni 2011

Examenstress


Momenteel is er een heel stresserende periode bezig. Nog 15 dagen en het is achter de rug! Af en toe is ontspannen ook nodig tijdens de examenperiode en hoe kan dat beter dan met het rustgevende gevoel van superzacht garen dat door je vingers glijdt en waar je steek na steek, zonder veel nadenken, iets mooi mee maakt?

maandag 30 mei 2011

Aftellen


Momenteel doe ik op verschillende gebieden niets anders dan uitkijken naar een volgende fase of periode. Net zoals op de foto die we tijdens ons tripje naar Zeeland maakten, is het mooie weer wel al in zicht, maar moeten er eerst nog wat donkere wolken verder weg trekken. Dat is iets wat je aan zee echt letterlijk kan zien, de wolken die landinwaarts trekken, waarna de zon weer verschijnt.

Ik tel de dagen (24 om precies te zijn) af tot het moment dat het laatste examen eindelijk het einde van een veel te druk schooljaar zal aangeven. Het feit dat het dan nog wat wachten is op de resultaten, waarmee de schoolvakantie dan hopelijk positief kan beginnen, laat ik voor het gemak en de gemoedsrust nog wat buiten beschouwing. De examens komen er dus weer aan en ik heb echt last van het "laatste loodjes"-syndroom. Een heel aantal medestudenten gelukkig ook, hoewel ik het voor hen liever anders zou zien, maar gedeelde smart blijft toch halve smart. Maar we blijven positief en ploeteren gestaag verder, over dit en een dikke drie weken zijn de examens weer niets meer dan een kwade droom.

Aftellen dus tot aan de schoolvakantie wat betreft mijn (avond)opleiding, waarin ik hopelijk eindelijk wat meer tijd zal krijgen om creatief bezig te zijn en mijn verwaarloosde vrienden terug te zien. Voor het creatieve deel heb ik al meteen een deadline, want mijn geweldige jongste metekindje viert binnenkort haar eerste verjaardag. Ik heb natuurlijk weer goede voornemens gemaakt en voor mezelf beslist dat ze iets zelfgemaakt zal krijgen. Wat het zal worden, dat beslis ik na de examens en zal hier ongetwijfeld ook verschijnen.

Ik vertelde al dat ik op professioneel vlak een grote stap heb gezet. Ik volg een opleiding in avondonderwijs om regente Frans-Nederlands te worden, op (korte) termijn wil ik dus voor de klas staan. Dat is niet te verenigen met de job die ik momenteel uitoefen en aangezien ik vanaf september mag lesgeven, heb ik mijn ontslag gegeven bij mijn huidige werkgever. Dat was echt een grote stap en een concretisering van alles waar ik de laatste 2 jaar keihard voor aan het werken ben. Ik tel dus daar ook af, maar met een dubbel gevoel, want na eind augustus zoek ik nieuwe horizonten op, maar neem ik tegelijk ook afscheid van mijn collega's waar ik inmiddels toch al een dikke 5 jaar mee samenwerk. Ik heb heel mooie herinneringen aan hen en alles wat ik meegemaakt heb daar. Ik heb er bovendien veel geleerd dat ik ook in rekening kan brengen als ik voor de klas sta. Als kers op de taart heb ik de liefde van mijn leven gevonden op het werk. Ik kan dus met zekerheid zeggen dat ik echt niet zou willen dat mijn leven anders gelopen was en dat ik bijvoorbeeld al onmiddellijk de keuze voor het onderwijs gemaakt zou moeten hebben.

Hoewel het een verandering is waar ik al behoorlijk wat kopzorgen over gehad heb, voelt het toch juist aan. Mensen veranderen nu eenmaal niet graag en ik ook niet, maar soms is verandering nodig. Soms moet je risico's nemen in het leven, of je komt niet vooruit. Zoals Bart Peeters zo treffend zingt op zijn nieuwste plaat: "Ze zeggen dat op dromen nooit een vervaldag staat, dus voor een nieuw begin is het nooit te laat."

Ook naar een verhuis naar ons eigen huisje zijn we aan het aftellen, hoewel we nu pas te weten gekomen zijn dat het tellen hier nog een hele tijd langer zal duren dan oorspronkelijk gedacht. Hoe veel langer, dat kan in de bouw niemand met zekerheid zeggen. Wat ik wel weet is dat ik meer dan waarschijnlijk mijn kerstboom dit jaar nog niet in onze nieuwe woonst zal kunnen zetten. Dat is natuurlijk een ontgoocheling, maar vooral een streep door de rekening, zeker nu ik ook professioneel voor onzekere tijden sta, maar ik weet dat ik samen met mijn lief alles aan kan. In mijn leven is alles steeds goed gekomen en dat dan steeds op het juiste moment. We hebben bovendien een heel goed vangnet gevormd door onze lieve familie en vrienden. Ik ga het zorgen maken hierover dus proberen los te laten en te vertrouwen op een goede afloop. Maar nu dus eerst, na al dat gemijmer en gefilosofeer: de examens!

zondag 22 mei 2011

Bouwwerken (4)

Het is hier heel stil geweest de voorbije weken, helemaal geen afspiegeling van hoe het er hier ten huize echt aan toe ging. Het was zeer druk en dat is het eigenlijk nog steeds. De grote stage van mei heb ik inmiddels achter de rug, ik ben weer een jaartje ouder geworden, heb op het gebied van mijn loopbaan een heel grote stap gezet en de examens staan voor de deur.

Ik verwaarloos vrienden, familie en zelfs mezelf, maar hoop (en weet) dat zij die me echt graag zien daar toch het nodige begrip voor kunnen opbrengen. Deze grote drukte is slechts tijdelijk, want hoewel het leven altijd behoorlijk druk zal zijn en blijven, zo druk als het voor mij nu is, wordt het (normaal gezien) nooit meer. De voorbije weken stond ik voor de klas en daar werd het mij weer allemaal heel duidelijk. Ik heb mijn roeping gevonden. Fantastisch vind ik het om jongeren iets bij te leren, om met hen in dialoog te gaan, om steeds nieuwe manieren proberen te vinden om hen te boeien. Dat laatste is vaak een hele opgave, maar de voldoening als het toch maar weer eens gelukt is, is des te groter. Terwijl ik hen iets probeer bij te brengen, leer ik ook nog zo veel bij. Ze maken van mij telkens een betere lerares en geven mij bovendien weer een nieuw perspectief op de wereld. Ik voel mij als een vis in het water voor de klas en dat is blijkbaar mijn mentoren op de stageschool en de docenten van de opleiding niet ontgaan. Van hen kreeg ik dan ook, als kers op de taart, fantastische beoordelingen. Ik raak er niet over uitgepraat, maar om de gekende reden hier slechts een kort verslag in een paar zinnen.


Intussen gaat het ook vooruit met de bouw van ons huisje. Hier dingen voor regelen en allerlei zaken kiezen, komt nog bovenop de drukte van de opleiding en mijn gewone job. Hier moeten keuzes "voor het leven" gemaakt worden en daar mogen we niet licht over gaan. De verleiding is soms groot om dat wel te doen, want er is nog zoveel ander werk te doen, maar gelukkig primeert het gezond verstand en nemen we hiervoor toch voldoende tijd. De vloeren zijn inmiddels gekozen en we zijn er superblij mee. In de loop van deze week moet het elektriciteitsplan afgewerkt worden, zodat de leidingen kunnen getrokken worden. We krijgen nu ook meer en meer zicht op hoe we het huis willen inrichten, het neemt allemaal concreet vorm aan. Daarom deze korte update met nog eens wat foto's van ons huisje. Het dak ligt er op, de dorpels in blauwe steen zijn geplaatst en er werden aan weerszijden van het huis tuinmuurtjes gezet die zorgen voor een beetje privacy. Telkens we er komen, voel ik mij er meer en meer thuis. Ik kan niet wachten tot het klaar is, maar mijn geduld zal toch nog een tijdje op de proef gesteld worden...

dinsdag 12 april 2011

Trip naar Zeeland


Mijn lief en ik zijn een paar dagen gaan uitblazen in Zeeland. Ik vind het echt zalig aan de Zeeuwse kust. Daar zie je nog echt stranden zoals stranden moeten zijn: duinen, een grote strook zand en de (b)ruisende zee. Hier en daar op de toegang van de duinen naar het strand een uit de kluiten gewassen "strandhut" waar je wat kan drinken en een hapje eten en verder niets. Geen grote, lelijke, betonnen appartementsblokken tot op het strand, geen promenades of winkelgalerijen tot bijna in de zee. Alleen rust, stilte en natuur, zeker in de tussenseizoenen.


Ik vind dat in één woord fantastisch. Als kind ging ik tijdens sommige schoolvakanties met de caravan naar Zeeuws-Vlaanderen met mijn ouders. Toen was ik al verliefd op de streek en de liefde is met de jaren alleen maar groter geworden. Ik kom tot rust daar, zelfs al duurt het uitstapje maar 2 dagen. Nu mijn lief nog overtuigen en ik begin alvast een huisje te zoeken om er mijn pensioen gaan te slijten! Gelukkig heb ik nog een heleboel jaren de tijd om mijn lief te overtuigen, want mijn pensioen dat is zeker nog niet voor morgen...


We verbleven dit keer in Renesse op Schouwen-Duiveland, waar we een lange strandwandeling maakten en we gingen de tweede dag naar de hoofdstad van Zeeland: Middelburg. Een pittoreske stad waar ik nog niet eerder geweest was, maar die zeker de moeite van het bezoeken waard was. We hebben wat geflaneerd in de winkelstraten onder een stralende zon, genoten van een drankje op een terrasje, lekker gegeten en veel foto's gemaakt.

maandag 11 april 2011

Bouwwerken (3)

Ook aan ons huis wordt met dit prachtige weer uiteraard verder gewerkt. De metselwerken zijn inmiddels volledig achter de rug en de dakwerkers zijn begonnen. We zouden nu de "Meiboom" kunnen "planten" of liever gezegd op het dak zetten, maar omdat het projectbouw is, is dat natuurlijk niet mogelijk. Daarom plaats ik hem symbolisch op mijn blog, met wat uitleg die ik op Wikipedia gevonden heb. Hierin staat dat het in sommige streken in Nederland gebruikelijk is, hier bij ons in België, of toch alleszins in Limburg, kennen we dit gebruik volgens mij ook.
"Daarnaast is het in sommige gedeelten van Nederland (o.a. de Achterhoek en Limburg) de gewoonte om, wanneer een nieuw gebouwd huis het hoogste punt van de bouw bereikt heeft, een meiboom tegen dit punt aan te zetten. De meiboom staat ook in dit geval symbool voor vruchtbaarheid en voorspoed. De boom wordt door buurtbewoners uit bijvoorbeeld een naburig bos gehaald en na de plaatsing wordt er een glaasje gedronken en wordt er samen getoost."
Even nog wat uitleg bij de foto's in de collage, want Picasa werkt niet mee. De eerste foto links bovenaan is een buis die in verbinding staat met de regenwaterput die ze in onze "tuin" geplaatst hebben. De tweede en de derde  foto is ons huis aan de achterkant en de voorkant op het moment dat alle metselwerken klaar waren. Daar waar nog stukken "binnenmuur" te zien zijn komt nog isolatie en een zone cederhout. De vierde foto bovenaan rechts is onze voordeur. 

Links onderaan zie je de achterkant van ons huis bij het begin van de dakwerken. De volgende foto is er eentje van de dorpel van de achterdeur (enkel achteraan zijn de dorpels voorlopig al geplaatst). De derde foto onderaan is ons "tuinmuurtje" en we sluiten af met een foto van de volledige achterkant van het huis bij de start van de dakwerken. Volgende belangrijke stappen zijn uiteraard de plaatsing van het dak en voor onszelf ligt nog een fijn dagje shoppen in het verschiet voor het kiezen van de vloer! Tips om deze keuze wat te funderen, zijn uiteraard welkom!

zondag 10 april 2011

Taartenfee


Mijn kleine nichtje Noor, het kindje van mijn broer, werd vorige zondag gedoopt. Zoals ik eerder al vertelde, gaf ik mij vrijwillig op om de taarten te maken. De proeftaart viel in goede aarde en dus voelde ik mij de dag voor de feestelijkheden een echte taartenfee tijdens het bakken, vullen en afwerken van 3 taarten voor het doopfeest. 

De voorbereidingsfase bestond uit het bakken van de 3 biscuits, dat ging overigens niet zonder ongelukken toen de 3de biscuit in de oven besloot de springvorm te verlaten, maar uiteindelijk kwam het met die 3de taart ook helemaal goed. Dan moesten er vullingen gemaakt worden, 3 soorten, om precies te zijn. Ik maakte een aardbeienboterroom, een donkere chocoladeboterroom en een boterroom op basis van witte chocoladeganache (die heb ik niet gefotografeerd). De recepten voor deze overheerlijke vullingen zijn allemaal te vinden in de boeken van de Koekjesfee. Uit suikerpasta stak mijn lief een heleboel vlinders en een heel perk bloemen en toen kon de assemblage beginnen.


De eerste taart werd gevuld (en afgesmeerd) met de aardbeienboterroom en daar legde ik ook telkens een laag verse aardbeien tussen. De afwerking bestond uit roze rolfondant (suikerpasta), die ik al voorgekleurd kocht in de plaatselijke winkel met bakbenodigdheden, en de vlinders waar ik dus de gewaardeerde assistentie voor kreeg van een iets geduldigere persoon dan ikzelf: mijn lief.

De tweede taart werd gevuld met een laag donkere chocoladebotercreme, met daarin stukjes witte chocolade en een laag boterroom op basis van witte chocoladeganache. Met die laatste smeerde ik de taart ook helemaal af. Dit afsmeren is nodig om de taart mooi glad te maken en om de laag suikerpasta te laten hechten. Voor zij die zich overigens afvragen wat eigenlijk ganache is, dit is eigenlijk niet meer of niet minder dan een mengsel van room en chocolade. Deze taart werd afgewerkt met witte rolfondant en veel bloemetjes met een zilveren suikerparel erin.

Dan was er nog de derde taart. Die werd eenvoudigweg gevuld met aardbeienconfituur en afgesmeerd met de rest van de boterroom op basis van witte chocoladeganache. Er werd paarse rolfondant overgelegd en het taartje werd versierd met superschattige lieveheersbeestjes in suiker en bloemen.

Het resultaat was echt mooi en dat zeg ik niet alleen zelf, ik heb er veel complimentjes over gekregen. Belangrijker nog dan het feit dat de taarten mooi waren, was dat ze ook echt heel lekker waren. Ondanks de overvloedige aanwezigheid van boter, room, chocolade en eieren in deze baksels, waren ze toch niet te zwaar, maar lekker licht en luchtig. Voor herhaling vatbaar, zou ik zeggen!

Drukst

Druk, drukker, drukst, de overtreffende trap van dit woord voldoet naar mijn gevoel niet eens voor wat er hier ten huize de voorbije weken gaande was. Ik leefde (en leef eigenlijk nog steeds) in een permanente staat van overwerkt zijn, de vermoeidheid slaat bij momenten genadeloos toe, maar ik heb nauwelijks tijd om te rusten of stil te staan. Een paar dagen in Zeeland brachten afgelopen week een korte adempauze. Ook hier op mijn blog was er even weinig beweging, maar dat wil niet zeggen dat ik niets te vertellen heb. Omdat het nogal verscheiden onderwerpen zijn, volgen de komende dagen los van elkaar wat stukjes. We beginnen met iets over boeken...

Tijd om creatieve dingen te realiseren heb ik dus niet momenteel, maar het kriebelt wel. Daarom bedenk ik dan in de schaarse vrije momenten, of de tijdens de momenten dat mijn gedachten toch even afdwalen, wat ik graag zou willen maken. Ik doe links en rechts ideeën op, blader door patronenboeken en ga op zoek naar boeken waar leuke projecten instaan. Dit is minder tijdrovend dan echt werken aan projecten en zo wordt mijn honger toch een beetje gestild.

De voorbije weken kocht ik 4 boeken met uiteenlopende patronen in en ze zijn zo leuk dat het echt moeilijk is om er niets uit beginnen te maken. Gelukkig heb ik intussen al iets beter door dat ik de grenzen aan mijn eigen kunnen moet respecteren, dus voorlopig blijft het vooral bij kijken en wegdromen.


Uit het eerste boek dat ik kocht, zag ik hier en hier al prachtige creaties verschijnen. Ik moet het boek nog eens van dichterbij bekijken, ik ben zelf niet bepaald mager te noemen en ik ben toch benieuwd of ik wel zou passen in de maten die voorgesteld worden in dit boek. Hoe dan ook staan er weer leuke patronen in om kinderkledij te maken, dus het kleine nichtje en de pete- en metekinderen kunnen goed voorzien worden.


Ik ontdekte deze fantastische uitkomst van één van de patronen van Kallou en ben wat gaan rondneuzen op de Franstalige website in kwestie. Als aanstormend leerkracht Frans ben ik blij verrast dat ik eindelijk eens een toffe site ter ondersteuning van mijn hobby gevonden heb in die prachtige taal. Toen ik dan ook merkte dat ze ook een boek verkopen vol leuke patronen, heb ik niet getwijfeld. 
Het boek is inmiddels ook al aangekomen en het ziet er geweldig... moeilijk uit. Het zijn echt stuk voor stuk prachtige projecten, maar echt eenvoudig lijken ze niet. Geen probleem, want inspiratie geven ze zeker. De enige opmerking die ik wel nog heb bij dit boek, is het feit dat de patronen achteraan in het boek staan, maar dat ze niet op werkelijke grootte gedrukt zijn. Het zijn gewoon afbeeldingen achteraan in het boek en daar staat dan bij vermeld dat ze bijvoorbeeld nog 400% vergroot moeten worden. Lijkt mij een beetje onhandig dat je eerst ook nog naar het copycenter moet, alvorens je aan deze projecten kan beginnen, maar soit. Ik ben ook hiermee heel blij en heb er weer tonnen ideeën bij gekregen.


Het stopte daar echter niet met aankopen. Volgende 2 titels zijn inmiddels ook in mijn bezit en jawel, deze boeken zijn nu alvast goedgekeurd, alleen al maar bij het lezen. Mooie kleding, niet te moeilijke patronen, stap voor stap uitleg met veel tekeningen. I love it!
Nu nog ergens véél tijd vinden en het uittesten van deze nieuwe aanwinsten kan beginnen!

zondag 20 maart 2011

Bouwwerken (2)


De bouw van ons huis gaat nu wel heel snel vooruit, het gelijkvloers was al af, inmiddels is ook de eerste verdieping klaar. Het begint al echt vorm te krijgen en daar zijn wij uiteraard heel erg blij om. Ik heb weer een overzichtje gemaakt van de bouwwerken zoals ze evolueerden tot nu toe. Klik op de foto om een grotere versie van de collage te zien. Het is echt elke zondag weer verbazingwekkend hoeveel werk er op de hele werf van 26 huizen verzet is op een week tijd. Ook aan ons eigen huis merken wij dit keer op keer.

Op de verkaveling waar ons huis gebouwd wordt, staan al een heel aantal huizen die al geruime tijd klaar zijn en waar al mensen wonen. Een deel van deze huizen zijn woningen aan het water, zij hebben in hun voor- of achtertuin een waterpartij die doorloopt voorbij verschillende huizen. De eenden die hun thuis gevonden hebben in deze waterpartijen kwamen we vandaag tegen in onze straat. Een heel grappig zicht was dat!

Op creatief vlak valt hier (alweer) weinig te melden. Het werkplekleren (1 dag stage per week) neemt momenteel veel tijd in beslag, omdat ik van meerdere leerkrachten die dag zelf mag lesgeven. Hier moeten natuurlijk de nodige voorbereidingen voor gebeuren (zelfs toetsen opstellen en verbeteren), zodat er weinig tijd overblijft voor iets anders. Dat dagje per week zelf lesgeven, geeft mij echter wel veel positieve energie, door de positieve commentaren van de mentoren, maar vooral ook door de medewerking en de fijne reacties van de leerlingen. Die energie is broodnodig, want bovenop het werkplekleren komen natuurlijk ook nog de andere taken die we voor onze eigen vakdocenten en het project moeten maken, 's avonds naar de les gaan, het huishouden (waar ik gelukkig heel veel hulp krijg van mijn lief) en nog steeds ook gewoon gaan werken voor het dagelijkse brood!




Wat ik deze week wel gedaan heb, is een "testtaart" bakken voor het doopsel van mijn nichtje. Ik beloofde de taart(en) te voorzien, natuurlijk voor ik eerst even probeerde een dergelijke taart te maken. Gelukkig viel de test enorm goed mee, iedereen die de taart heeft geproefd vond ze heerlijk! Een foto maken, dat deed ik pas toen de zon van de partij was, bijgevolg was de taart dus al bijna op. Het is een biscuit, gevuld met aardbeienboterroom en verse aardbeien. Bovenop de taart ligt ook een dun laagje roze suikerpasta. De versieringen bleven voor deze test wel beperkt tot wat gekochte bloemetjes, voor de echte taarten zal ik daar wel wat meer werk in steken. Het ging hier eigenlijk vooral over de smaak van het geheel en die was meer dan in orde!

zondag 13 maart 2011

Gelukkige verjaardag, Lize!


Mijn oudste metekindje wordt deze week 2 jaar, vandaag is het feest voor de flinke meid en een zelfgemaakt cadeau van meter kan daarbij natuurlijk niet ontbreken. De mama van mijn metekindje is ook een creatieve madam, dus daar vallen handgemaakte cadeaus zeker in goede aarde!


De (duplo)blokjessoep van mijn metekindje is, dat heb ik uit goede bron vernomen, niet te versmaden. Zo een "Lady Chef of the Year" in de dop verdient natuurlijk een passende outfit. Een gepersonaliseerde omkeerbare keukenschort, naar dit patroon van Michael Miller en een bijpassende koksmuts. Om haar naam en het bestek aan te brengen, gebruikte ik strijkvelours. Het patroontje voor de koksmuts vond ik in Eloleo haar schier oneindige lijst met gratis patronen.  Hopelijk is de jarige er blij mee!


Toen ik dan toch achter mijn naaimachine zat, heb ik dan eindelijk het gehaakte deken voor de baby van mijn broer ook afgewerkt. Het ging eigenlijk heel gemakkelijk om biais te zetten aan het haakwerk. Dan te weten dat dat werkje vooral uitgesteld werd omdat ik daar toch wat schrik voor had. Dat was dus echt niet nodig.

Hopelijk heb ik nu met het maken van deze werkjes weer een begin gemaakt om weer wat meer met de naaimachine bezig te zijn, het smaakt alleszins naar meer!

maandag 7 maart 2011

Leesdagboek (6)

Mathilda - Quentin Blake
Omdat ik ook wel af en toe eens een boek lees waarvoor het, volgens mijn bescheiden mening, niet echt nodig is een uitgebreide bespreking te plaatsen, heb ik de pagina "leesdagboek" toegevoegd aan deze blog.
Hier kan je volgen welk boek ik momenteel aan het lezen ben en welke boeken ik inmiddels gelezen heb. Omdat het een beetje raar zou zijn fictief alle boeken er proberen op te plaatsen die ik ooit al gelezen heb (dat zijn er bovendien zo veel dat dit niet eens mogelijk is), ben ik gewoon begonnen met het boek waarmee ik op deze blog ook mijn leesdagboek begonnen ben.
De afbeelding is trouwens een personage uit een boek waar ik heel erg veel van hou. Het is Mathilda, getekend door Quentin Blake, de kleine geniale boekenwurm die een hoofdrol speelt in het gelijknamige boek van één van mijn absoluut favoriete kinderboekenauteurs: Roald Dahl.
Het is vooral voor mezelf een handig overzicht, hopelijk kan ik het volhouden deze pagina up-to-date te houden, want het lijkt mij erg interessant om bij te houden over de jaren...

zondag 6 maart 2011

Lentekleedje


De zon was vandaag overvloedig aanwezig en dat gaf mij inspiratie om deze blog nog eens in een nieuw jasje te steken, meer specifiek in een lentekleedje. Met een mooie foto van de orchidee die ik laatst van mijn mama en papa cadeau kreeg, komt het aardig in de buurt. De bloemen stonden deze namiddag zo prachtig in de zon dat ik het niet kon weerstaan er foto's van te maken. Extra voordeel daarvan is het feit dat, wanneer de bloemen weer uitgebloeid zijn, er toch wat van dat moois overblijft.

We brachten vandaag, onder dezelfde stralende zon, ook weer een bezoek aan ons huisje in aanbouw, er zijn weer wat extra vorderingen gemaakt en daar worden wij natuurlijk heel erg blij van. De schoonouders gingen ook mee en waren heel enthousiast over ons nieuwe stekje. Vorige week gingen mijn ouders mee bij ons wekelijks bezoekje aan de bouw en zo blijft iedereen toch een beetje op de hoogte van de vorderingen. In ons hoofd zijn we al volop plannen aan het maken over de plaatsing van de meubels en denken we na over de vloertegels die we nog moeten gaan kiezen. Dromen en plannen maken en elke week weer benieuwd zijn naar de vorderingen die anderen voor ons gemaakt hebben bij de realisatie van onze nieuwe thuis, zijn een welgekomen afwisseling met de stress en de druk die de combinatie werken en studeren dezer dagen erg duidelijk met zich meebrengt.

Ik ben moe, heel erg moe en er staan nog een hele hoop (school)taken op mijn lijst. De stage verloopt heel erg goed, ik krijg enorm positieve commentaren. Dit sterkt mij natuurlijk in mijn overtuiging dat de weg die ik nu ga, de goede is. Dat de weg nu tijdelijk weer behoorlijk zwaar is, neem ik er dan met veel plezier bij. Maar de taken blijven zich opstapelen en voor elke taak die ik kan schrappen, komen er precies wel 10 terug bij...

Qua creativiteit is het dezer dagen echt vreselijk gesteld. Er is echter de komende dagen, dankzij de krokusvakantie die voor mij eigenlijk enkel op de avonden slaat, verbetering op komst. Mijn oudste metekindje wordt bijna 2 jaar en dan maak ik graag wat tijd om voor een paar handgemaakte cadeaus te zorgen. De komende dagen zal mijn naaimachine dus weer vanonder het stof gehaald worden. Hopelijk zorgt het beetje extra vrije tijd tijdens de vakantie en deze nieuwe deadline ervoor dat ook een aantal andere projecten afgewerkt of aangepakt kunnen worden...

zondag 27 februari 2011

Bouwwerken

Er is intussen ook schot in de zaak gekomen bij de bouw van ons huis. Door het gure en vooral vroege winterweer werd de planning wat in de war gestuurd, maar inmiddels kan ik toch al melden dat het gelijkvloers bijna klaar is.

Eigenlijk is dit, wat ons betreft, echt wel een leuke manier van "bouwen". Elke zondag trekken we eens naar de werf om een kijkje te nemen en ons te verbazen over hoe snel het toch allemaal gaat. Zelf moeten we er onze handen niet vuil maken. Bovendien moeten we er onze schaarse vrije dagen niet insteken. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen daar helemaal anders over denken en het wel liever allemaal zelf doen, dat zal ongetwijfeld ook op een andere manier veel voldoening geven. Voorlopig zijn wij, mensen met heel weinig vrije tijd en twee linkerhanden, echter heel tevreden over de gang van zaken, hopelijk blijft dat ook zo.

Ik heb een klein overzicht gemaakt met foto's van de werken tot nu toe, fijn om te zien hoe het allemaal evolueert...

 

Leesdagboek (5)

Met als risico dat het hier meer op een boekenblog dan wat anders lijkt, vandaag nog eens een bijdrage aan mijn leesdagboek. Een tijdje geleden vertelde ik over de turf waarin ik zou beginnen te lezen. Ik ben toen inderdaad begonnen, maar gestopt rond de examens wegens andere boeken te lezen. Inmiddels heb ik het boek uit: Schijnbewegingen van Floortje Zwigtman (ISBN 9789026131035). 
Het boek werd mij aangeraden door mijn docente Nederlands en ik moet zeggen, ik heb er van genoten. Echt een verhaal waarin ik mij helemaal kon verliezen, een boek dat moeilijk weg te leggen is.
Het verhaal is goed uitgewerkt en het bevat veel details, een korte samenvatting doet het boek echt oneer aan, maar in het kort gaat het hierover. Adrian Mayfield is zestien in het Londen van het einde van de negentiende eeuw, waar figuren als Oscar Wilde de artistieke wereld bevolken. Hij wordt plots ontslagen uit zijn doodsaaie baan bij een kleermaker en moet zijn leven terug op de rails krijgen. Dit is allemaal eenvoudiger gezegd dan gedaan, zeker voor een jongen als Adrian, die geboren lijkt voor een leven in de goot en die zijn anders geaardheid ontdekt na een ontmoeting met de excentrieke kunstenaar Augustus Trops. Door die ontmoeting en de daaruit volgende vriendschap, komt Adrian terecht in kringen waar zaken gebeuren die het daglicht niet mogen zien...

vrijdag 18 februari 2011

To buy or not to buy...


...That's the question. Nooit eerder had ik een dergelijke "coup de foudre" met een voorwerp. Deze handtas sprong mij in het oog in een etalage waaraan ik dagelijks voorbij wandel op weg naar mijn werk. Ik was helemaal in de wolken over het design van de tas en nieuwsgierig als ik ben, ging ik even naar het prijskaartje kijken. Daar donderde ik toch even van mijn wolkje af, want de prijs van deze fantastische handtas is, naar mijn normen, pittig te noemen.

Ik heb een aantal handtassen, maar ik kan niet zeggen dat ik de Imelda Marcos van de handtassen ben (hoewel mijn lief dat graag zal tegenspreken). De tassen die ik heb, laat ons zeggen een 8-tal, zijn allemaal niet erg duur geweest, een aantal ervan zelfs zelfgemaakt en een paar exemplaren eigenlijk versleten. Niet versleten genoeg om ze weg te doen, want wie weet komen ze ooit nog van pas, maar toch.

Meestal is een relatief hoog prijskaartje ook reden genoeg om iets dergelijk snel uit mijn hoofd te zetten, zeker sinds we met de bouw van ons huis bezig zijn, maar deze keer blijft het precies toch een beetje hangen. Ik kan in alle eerlijkheid zelf nog niet zeggen wat het antwoord op de beginvraag van dit logje zal zijn, maar ik hou jullie op de hoogte...

Drukke tijden


Het is hier ten huize druk, drukker drukst. Tot mijn grote spijt moet ik melden dat de creatieve activiteiten daardoor tot nul werden herleid. Hoewel mijn creatieve brein op volle toeren draait met bedenken wat ik allemaal zou kunnen maken, is er geen tijd om ook echt iets te realiseren.

Daarom een foto van het gehaakte deken dat ik maakte voor Noor, de baby van mijn broer. Het is een close-up, gemaakt toen ik nog niet eens halverwege was met deze toch wel fijne ripple stitch. Het hele deken is inmiddels een kleine vierkante meter groot. Gelukkig maar, want dat kleintje groeit als kool, als het niet zo groot was, had ze er nu al geen plezier meer aan. Wat moet er nog aan gebeuren? Wel, ik heb beslist dat ik de onderkant en de bovenkant ga laten zoals ze zijn (zoals je ook op de foto kan zien), maar dat ik de zijkanten ga afbiezen met witte satijnbiais. De satijnbiais is in huis (al meer dan een maand), maar vanzelf geraakt die daar precies toch niet aan...

Waar heb ik het dan zo druk mee? Om te beginnen moet ik zeggen dat ik de "post-examen-vermoeidheid" nog maar sinds een dikke week wat kwijt ben. Door dat syndroom en een bezoek van de buikgriep, waren er echter heel wat taken in huis en voor school blijven liggen, waar ik nu een inhaalbeweging aan het doen ben. Dan zijn er nog de verse taken die we op school hebben meegekregen bij het begin van het nieuwe semester en ik ben aan mijn stage begonnen. 

Voor mijn effectieve stage in mei (34 lesuren, evenredig te verdelen over mijn vakken Frans en Nederlands), moet ik namelijk 6 dagen werkplekleren op mijn stageschool. Dit wil zeggen dat ik ga observeren, participeren in de lessen en daar waar mogelijk ook zelf les geven. Dat zelf lesgeven mag ik alvast van 1 van mijn mentoren en valt super goed mee, maar dit brengt natuurlijk ook de nodige voorbereiding met zich mee. Tel daarbij nog minstens 2 avonden in de week les tot 22u, mijn gewone job en het feit dat ik mijn sociale contacten ook wat probeer te onderhouden en ik denk dat de conclusie niet zo moeilijk te trekken is. TIJDGEBREK, jawel. Maar ik heb terug energie, dus hopelijk is er snel toch weer wat tijd om creatief bezig te zijn...

donderdag 27 januari 2011

Gedichtendag

Het is hier een beetje stil, realiseer ik mij. Ik heb wat last van "post-examen-vermoeidheid" en krijg mezelf niet in gang gezet op creatief gebied. Veel ideeën en zelfs heel wat projecten die concreet klaar liggen, maar ik heb er de energie voorlopig niet voor. Niet erg, dat komt wel terug, ik lees op meerdere blogs dat de zin om te fröbelen niet altijd even constant is. De zin in "een paar dagen er tussenuit" daarentegen, die is er nu echt wel. Misschien zit een dagje zee er in de loop van volgende week wel in, tot dan zal ik mezelf tevreden moeten stellen met kijken naar deze foto's van een kort tripje naar zee vorig jaar.


Gedichtendag vandaag, dat wilde ik toch niet zomaar ongemerkt laten voorbijgaan. Speciaal voor mijn lief, waarmee ik sinds kort "wettelijk samenwoon", een super bekend, maar altijd weer rakend gedicht van Hans Andreus. Het gedicht werd overigens in 2005 verkozen als beste Nederlandstalig gedicht, het is de favoriet van velen en ik reken mezelf daar zeker bij.

Voor een dag van morgen
 
Wanneer ik morgen doodga
Vertel dan aan de bomen
Hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan de wind,
Die in de bomen klimt
Of uit de takken valt,
Hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan een kind,
Dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
Misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen
Vertel het aan de stad
Hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden het niet willen geloven dat
Alleen maar een man
Alleen maar een vrouw
Dat een mens een mens zo liefhad
Als ik jou.

zaterdag 15 januari 2011

Leesdagboek (4)

Tijdens de examens (die nog steeds bezig zijn, maar het einde is in zicht) is een beetje ontspanning natuurlijk ook belangrijk. Ik koppelde het nuttige aan het aangename en las (alweer) een Frans boek. Ik heb namelijk gemerkt dat wanneer ik mij volledig onderdompel in de Franse taal (lezen, franstalige radio luisteren, franstalige films bekijken,...), ik veel beter kan studeren in en voor deze taal.

Ik las "Antéchrista" een boek van Amélie Nothomb (ISBN 9782253113393). Het boek werd ooit vertaald naar het Nederlands als "Antichrista". Het verhaal wordt verteld door Blanche, een meisje van 16 dat al aan de universiteit studeert. Ze is de dochter van 2 leraren, een boekenwurm en erg timide. Ze heeft geen vrienden of kenissen op de universiteit, tot op een dag de populaire en extraverte Christa plots wel aandacht voor haar heeft. Het is het begin van een zeer moeilijke vriendschap, die uiteindelijk meer weg heeft van een uitputtende strijd, want Christa is helemaal niet wie ze lijkt te zijn.

Het was een bijzonder goed boek, ik werd werkelijk meegetrokken in het verhaal van Blanche die, buiten de strijd van de pubertijd, ook nog de strijd moet voeren met een dominant meisje dat een wig drijft tussen haar en haar ouders en zich dan nog een vriendin noemt. De schrijfstijl van Nothomb is vlot, herkenbaar en humoristisch. Eigenlijk dacht ik dat deze schrijfster geen spek voor mijn bek was, maar dat oordeel moet ik na het lezen van dit boek toch herzien...

woensdag 12 januari 2011

Welkom thuis, Noor!


Even tussendoor een bericht, want de examens zijn nog steeds volop bezig, maar een beetje ontspanning moet ook kunnen...

Kleine Noor is samen met haar mama intussen thuisgekomen uit het ziekenhuis en hierboven zie je wat ze zag (gesteld dat ze al verder dan een tiental centimeter zou kunnen kijken). Het knuffeldier zag je hier al, de rest van de baby uitzet die ik maakte, zie je hierboven. De parkbekleding, het fleece dekentje met vlinder applicaties en de vlaggenlijn met haar naam.

Het gehaakte dekentje is nog steeds niet afgewerkt, maar dat is voor na de examens!

donderdag 6 januari 2011

Geboren!


De baby van mijn broer is geboren! Noor zag op 4 januari het levenslicht, ze weegt 2960 gram en meet 48,5 cm! Het is echt een supermooi, schattig en braaf kindje, ik ben een erg trotse tante! Proficiat aan de mama en de papa!
Bij deze al de foto van de knuffel die ik maakte. De andere foto's volgen binnenkort. Ik ga nu een aantal dagen in blog-pauze, de examens hebben even prioriteit...

zondag 2 januari 2011

Vicarno's mama geeft weg!

Een fantastische give-away waar ik graag aan meedoe is dezer dagen te vinden op de blog van Vicarno's Mama. Ik volg deze blog al een tijdje, haar haak- en breiwerken en andere creaties zijn echt super! Ooit wil ik ook zo kunnen breien en haken. Niet alleen de eenvoudigere rechte lappen zoals ik wel al kan, maar ook vestjes, bolero's en truien. Daar moet ik mij toch eens op toeleggen denk ik... Tot die tijd vergaap ik mij aan de mooie dingen die zij maakt en waag ik een kansje om zo een fantastische muts te winnen. Deze creatieve dame heeft ook een webshop, zeker een bezoekje waard!

zaterdag 1 januari 2011

Goed begonnen...

... Is half gewonnen, zegt het spreekwoord. Met die gedachte heb ik het nieuwe jaar dan ook ingezet met het afwerken van een paar dringende naaiprojecten. Zoals daar zijn de boodschappentassen voor mijn tantes (die ze vandaag op nieuwjaarsdag zullen cadeau krijgen) en een knuffel voor de baby van mijn broer (die zich nu hopelijk heel snel zal aankondigen).
De boodschappentassen voor mijn tantes waren een leuk project. Naar goede gewoonte had mijn uitstelgedrag er weer voor gezorgd dat ik op het laatste moment nog aan het naaien was, maar ik ben zeer tevreden over de afgewerkte tassen. Ze zijn ruim, neutraal en makkelijk overal mee naar toe te nemen. Ik hoop dat mijn tantes er veel plezier aan zullen hebben. Het patroon en de inspiratie kwam uit het boek dat ik eerder al eens voorstelde. Ik kan nu zeggen dat de uitleg in het boek echt heel duidelijk is en dat de projecten zeker een haalbare kaart zijn, zelfs voor beginnende naaisters.

Voor de baby van mijn broer maakte ik dus ook nog een knuffel. Een eenvoudig patroon dat ik eerder al gebruikte voor een knuffel voor mijn jongste metekindje. Het verhaal over de andere knuffel die ik probeerde te maken, naar eigen idee, volgt misschien ooit nog. In al mijn overmoed dacht ik veel foto's te moeten maken van het hele proces, want het geweldige idee zou zeker om een tutorial vragen. 
Jammer genoeg ben ik niet zo tevreden over dit maaksel en zal de tutorial er slechts komen als ik eens een verbeterde versie maak van dit prototype. De foto van de knuffel die wel lukte volgt uiteraard in de foto-update als de baby eindelijk geboren is. Ik zeg eindelijk, want hoewel uitgerekend voor de eerste week van januari, zijn we allemaal precies al vreselijk lang aan het wachten en ontzettend nieuwsgierig!

Happy Newyear!