Momenteel doe ik op verschillende gebieden niets anders dan uitkijken naar een volgende fase of periode. Net zoals op de foto die we tijdens ons tripje naar Zeeland maakten, is het mooie weer wel al in zicht, maar moeten er eerst nog wat donkere wolken verder weg trekken. Dat is iets wat je aan zee echt letterlijk kan zien, de wolken die landinwaarts trekken, waarna de zon weer verschijnt.
Ik tel de dagen (24 om precies te zijn) af tot het moment dat het laatste examen eindelijk het einde van een veel te druk schooljaar zal aangeven. Het feit dat het dan nog wat wachten is op de resultaten, waarmee de schoolvakantie dan hopelijk positief kan beginnen, laat ik voor het gemak en de gemoedsrust nog wat buiten beschouwing. De examens komen er dus weer aan en ik heb echt last van het "laatste loodjes"-syndroom. Een heel aantal medestudenten gelukkig ook, hoewel ik het voor hen liever anders zou zien, maar gedeelde smart blijft toch halve smart. Maar we blijven positief en ploeteren gestaag verder, over dit en een dikke drie weken zijn de examens weer niets meer dan een kwade droom.
Aftellen dus tot aan de schoolvakantie wat betreft mijn (avond)opleiding, waarin ik hopelijk eindelijk wat meer tijd zal krijgen om creatief bezig te zijn en mijn verwaarloosde vrienden terug te zien. Voor het creatieve deel heb ik al meteen een deadline, want mijn geweldige jongste metekindje viert binnenkort haar eerste verjaardag. Ik heb natuurlijk weer goede voornemens gemaakt en voor mezelf beslist dat ze iets zelfgemaakt zal krijgen. Wat het zal worden, dat beslis ik na de examens en zal hier ongetwijfeld ook verschijnen.
Ik vertelde al dat ik op professioneel vlak een grote stap heb gezet. Ik volg een opleiding in avondonderwijs om regente Frans-Nederlands te worden, op (korte) termijn wil ik dus voor de klas staan. Dat is niet te verenigen met de job die ik momenteel uitoefen en aangezien ik vanaf september mag lesgeven, heb ik mijn ontslag gegeven bij mijn huidige werkgever. Dat was echt een grote stap en een concretisering van alles waar ik de laatste 2 jaar keihard voor aan het werken ben. Ik tel dus daar ook af, maar met een dubbel gevoel, want na eind augustus zoek ik nieuwe horizonten op, maar neem ik tegelijk ook afscheid van mijn collega's waar ik inmiddels toch al een dikke 5 jaar mee samenwerk. Ik heb heel mooie herinneringen aan hen en alles wat ik meegemaakt heb daar. Ik heb er bovendien veel geleerd dat ik ook in rekening kan brengen als ik voor de klas sta. Als kers op de taart heb ik de liefde van mijn leven gevonden op het werk. Ik kan dus met zekerheid zeggen dat ik echt niet zou willen dat mijn leven anders gelopen was en dat ik bijvoorbeeld al onmiddellijk de keuze voor het onderwijs gemaakt zou moeten hebben.
Ook naar een verhuis naar ons eigen huisje zijn we aan het aftellen, hoewel we nu pas te weten gekomen zijn dat het tellen hier nog een hele tijd langer zal duren dan oorspronkelijk gedacht. Hoe veel langer, dat kan in de bouw niemand met zekerheid zeggen. Wat ik wel weet is dat ik meer dan waarschijnlijk mijn kerstboom dit jaar nog niet in onze nieuwe woonst zal kunnen zetten. Dat is natuurlijk een ontgoocheling, maar vooral een streep door de rekening, zeker nu ik ook professioneel voor onzekere tijden sta, maar ik weet dat ik samen met mijn lief alles aan kan. In mijn leven is alles steeds goed gekomen en dat dan steeds op het juiste moment. We hebben bovendien een heel goed vangnet gevormd door onze lieve familie en vrienden. Ik ga het zorgen maken hierover dus proberen los te laten en te vertrouwen op een goede afloop. Maar nu dus eerst, na al dat gemijmer en gefilosofeer: de examens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten