dinsdag 30 november 2010

Afgewerkt!

De bescherming voor het park (de box voor de Nederlanders) van de baby van mijn broer die over een 6-tal weken moet geboren worden is sinds een dikke week klaar! Geen foto's, maar ik ben heel tevreden over dit meesterwerk. De foto's volgen uiteraard wel als het kindje er is, op die manier kan ik nu hier het geslacht dus niet verklappen! 

Het is een parkomrander geworden die nog een stuk over de rand geplooid wordt en dat bleek geen sinecure qua naaiwerk. Het was echt een grote lap stof en vulling die aan elkaar genaaid moest worden en ik heb er toch wel wat op gevloekt, maar al bij al ging het nog vlot. Ik ben vooral blij dat ook dit item weer van mijn "nog te maken"-lijst af kan!

Nog een item dat er af kan is het bijhorende deken voor in het park. Een dubbele fleece met een leuke applicatie in dezelfde stof als de parkomrander. Om duidelijke redenen hier dus ook geen foto van. Als verrassing (hopelijk lezen ze hier dus niet mee) heb ik ook nog een vlaggenlijn in dezelfde stof gemaakt, de naam appliqueer ik er dan met strijkvelours op zodra het kindje geboren is. Mijn bestelling flockfolie (strijkvelours) van bij Vermiljoen is al onderweg normaal gezien. Nu heb ik nog wat van die stof over maar daar heb ik nog niet zo dadelijk een plan mee. Wat ik nog wil maken is een knuffeldier of knuffeldoek, misschien komt de overschot dan nog van pas.

Waar ik wel foto's van kan laten zien is nog een werkje dat van de lijst af kan: de sjaal voor mijn lief is af! Ik deed er wat langer over dan gepland, maar net nu koning winter overduidelijk zijn intrek genomen heeft in het land, kan hij zich tegen de bijtende kou op de fiets beschermen met dit zelfgebreide kleinood! Ik kan mijn eigen (vorig jaar) zelfgebreide sjaal overigens goed gebruiken, mijn keel is net een rasp, de eerste zware verkoudheid/keelontsteking van het seizoen is een feit...

zondag 28 november 2010

Leesdagboek (2)


Er is weer een boek uitgelezen hier ten huize en uiteraard moet dit dan in het leesdagboek vermeld worden. Ik las 'L'étranger' van Albert Camus (ISBN 9782070360024). In het Frans, jawel. In opdracht, uiteraard. Hoewel die uiteraard niet echt gepast is, ik lees ook al eens een Frans boek zonder achterliggende opdracht, maar om mijn kennis van het Frans bij te schaven. Onontbeerlijk voor een toekomstige leerkracht Frans, me dunkt.

Ik vond het geen slecht boek, maar ook weer niet het beste dat ik ooit las. Het is een redelijk filosofisch en bijwijlen absurd boek en ik moet bekennen dat ik toch wat heb moeten surfen toen ik het aan het lezen was om wat meer achtergrond te krijgen en het verhaal beter te begrijpen. De titel 'L'étranger' slaat op het hoofdpersonage die eigenlijk een vreemdeling is in de maatschappij. Hij staat compleet buiten alle menselijkheid en heeft de grootste moeite zich in deze wereld staande te houden. Hij begrijpt niets van intermenselijke relaties en werkt zich daardoor stevig in de nesten, wanneer hij een moord pleegt. Ook op zijn eigen proces is hij een buitenstaander en dat blijft niet zonder verstrekkende gevolgen. Het boek heeft al bij al geen al te diepe indruk nagelaten, maar alles wat ik lees moet nu eenmaal in dit dagboek genoteerd worden...

Nu ligt er weer wat anders op de plank, maar gezien de geringe tijd die overblijft om te lezen naast werken, studeren, opdrachten maken voor school, naaien en mij zorgen maken over de bouw van ons huisje, verwacht ik niet dat ik de turf in kwestie snel zal uitlezen.

vrijdag 19 november 2010

Keukendromen


Maandag zijn we onze toekomstige keuken gaan laten tekenen. Ik kan zeggen dat ik er erg tevreden mee ben, zeker nadat we door goed te onderhandelen nog wat extra's binnen de prijs hebben kunnen laten voorzien! De keuken is helemaal wat ik wil, toch op de beperkte ruimte die we hebben, als ik een grotere ruimte ter beschikking had, zou ik heel wat anders willen. Ze is praktisch en onderhoudsvriendelijk, toch op papier. Hoe de realiteit zal zijn, daar zal ik nog een jaartje op moeten wachten.

We zijn dan wel al de keuken gaan kiezen en eigenlijk ook het sanitair (badkamer en dergelijke, hier zijn we nog niet zo tevreden over, als de definitieve keuze echter gemaakt is, ook een logje hierover), dat maakt het allemaal al wat meer concreet. Dat is erg leuk, maar jammer genoeg ook erg nodig, want de bouwfirma is nog steeds niet aan ons huis begonnen en daarop wachten duurt wel lang...

zondag 14 november 2010

Leesdagboek

Voor mijn opleiding (Bachelor Secundair Onderwijs, het vroegere regentaat, Nederlands-Frans in avondschool) werd er gevraagd om een leesdagboek bij te houden.
Het principe is eenvoudig. Alles wat je leest (behalve tijdschriften), hou je systematisch bij. Je schrijf zo veel mogelijk gegevens van het gelezene op en dan noteer je er je appreciatie bij. Of eventueel een herinnering of iets dat je bijgebleven is uit het boek of uit de periode waarin je het boek las. Dit vind ik echt een leuk idee, daarom start ik op mijn blog ook de rubriek "Leesdagboek". Vanaf nu kan je hier dus mee volgen wat ik lees en wat ik er van vond. Let wel, door de combinatie werk, opleiding, gezin, hobby,... lees ik veel minder boeken dan ik zou willen. Tijdschriften, kranten, cursussen en alles wat mij aangeboden wordt lees ik bij de vleet, boeken echter veel minder. De schaarse momenten dat ik kan lezen, benut ik ten volle, maar verwacht hier dus geen wekelijkse leesdagboek update!


Ik start de reeks met een boek Annie van Annejet van der Zijl (ISBN 9789021439013), uitgegeven bij Querido. Het is de biografie van één van mijn absolute favorieten van de jeugd- en kinderliteratuur. Mijn eerste "literaire" herinnering is overigens de juf van de eerste kleuterklas die Jip en Janneke voorlas. Het was liefde op het eerste zicht met de personages en later ook met de schrijfster van wie ik alle boeken verslonden heb, een heel aantal versjes van herken of zelfs vanbuiten kan opzeggen, op latere leeftijd de theaterteksten en liedjes las en ga zo maar verder. 

Nu dus haar biografie en ik moet zeggen dat het een verrassing was de vrouw achter het monument te leren kennen. Ze heeft eigenlijk best een tragisch en moeilijk leven gehad, helemaal anders dan ze liet uitschijnen in de laatste jaren van haar leven toen alles een verhaal geworden was, eerder dan een echte herinnering. Het boek was goed en vlot geschreven, ik werd echt in het verhaal meegezogen door de vlotte schrijfstijl van de auteur, maar ook door de vele citaten van Annie die altijd spitsvondig en talig uit de hoek kwam. Ook de citaten van mensen die dicht bij Annie stonden in haar jeugd en latere leven zijn vlot in het verhaal verweven. De serie over haar leven, gebaseerd op dit boek, die een tijdje geleden liep op één heb ik toen niet bekeken, maar wel opgenomen en die ben ik nu ook aan het herbekijken. Het werpt echt een ander licht op het leven en werk van deze beroemdheid, het is echt een prachtige serie die zeer goed gemaakt is.

Als ik een boek over een bepaald onderwerp aan het lezen ben, heb ik nogal de neiging mij volledig onder te dompelen in dat onderwerp. Ik stond bij de voorbije les van het vak Nederlands in voor de rubriek "Tijd voor poëzie". 1 of meerdere studenten kiezen op voorhand een gedicht en lezen het aan het begin van de les voor. Ik had mij voorgenomen geen kinder- of jongerenpoëzie te kiezen, maar een gedicht uit de volwassenenpoëzie. In één van mijn dichtbundels kwam ik echter "Sebastiaan" tegen van Annie M.G. Schmidt...

maandag 8 november 2010

De voortgang der werken


De projectleider wist ons de voorbije week (na de mail die we stuurden) te vertellen dat maandag (vandaag) de landmeter de andere huizen ook komt uitzetten en dat er dan begonnen wordt aan de rij waar ons huis ook bijhoort. We zijn uiteraard benieuwd of de man deze keer wel de waarheid verteld heeft, we zouden heel content zijn als het zo is en binnen afzienbare tijd hier ook wat foto's kunnen gepost worden van ons huis in opbouw.

Gisteren gingen we alweer een kijkje nemen (het is een zondagse traditie aan het worden) en de werken zijn goed gevorderd aan de andere huizen. Wel zagen we dat er nogal slordig met de gevelsteen werd omgesprongen. Er waren, in het metselwerk dat al afgewerkt was, stenen gebruikt waar duidelijk op voorhand al een stuk(je) af was en er waren gevelstenen erg beschadigd bij het plaatsen van een soort van metalen beugels ter steun van de bouw (ik ken hier de exacte benaming niet van, ik ben dan ook geen metser of bouwvakker). Dit moeten we dus duidelijk goed in het oog houden zodra ze aan ons huis aan het metselen zijn. Mijn papa zei het op een grappige, maar toch zeer treffende manier: "Als ze dit bij jullie ook doen, ga dan maar eens vragen of jullie geld misschien ook beschadigd is?!" Eens ze met ons huis beginnen, gaan we elke dag proberen te gaan kijken en moet er opnieuw begonnen worden als het niet goed gedaan is!

Alleszins hebben we nu de komende week een aantal afspraken voor leuke dingen! We gaan onze badkamer en ander sanitair bestellen en ook het plannen en bestellen van de keuken staat binnenkort op het programma. We hebben een redelijk duidelijk beeld over hoe we het willen (en hebben al door dat we daar toch wat dieper voor in onze portemonnee zullen moeten tasten), maar nuttige bijkomende tips zijn natuurlijk altijd nog welkom!

zondag 7 november 2010

Alice in Wonderland


Gisterenavond begaf ik mij naar de plaatselijke cultuurtempel, samen met een aantal klasgenoten van het vak Nederlands. Wat ik daar zag heeft mij blij gemaakt en wat ik daar zag heeft mij diep geraakt zou Raymond van het Groenewoud zeggen.

Het was een wondermooie, ongelofelijk knap in elkaar gestoken, overweldigende en tegelijk bevreemdende en donkere bewerking van het bekende sprookje van Lewis Caroll: Alice in Wonderland.
Ko van den Bosch maakte een hedendaagse bewerking van het sprookje, hij plaatste de hoofdfiguren in het Nederland van vandaag en maakte er eerder dan een droomwereld, een nachtmerrie van, met behoorlijk wat maatschappijkritiek op het verloederde Nederland dat hij dezer dagen ziet. 

Kleine Alice, magistraal vertolkt door de Nederlandse actrice Maartje van de Wetering (zie foto, die overigens van de website van het NNT komt), moet opgroeien in moeilijke omstandigheden. Ze wordt door haar vader (het Witte Konijn) gevangen gehouden in een Fritzl-achtige kelder om haar jeugd te bewaren. Ze mag niet in contact komen met de boze buitenwereld, de tijd mag niet binnensijpelen in de kelder.

De figuren die deze Alice echter ontmoet wanneer ze vanuit de kelder door het konijnenhol tuimelt (de bekende figuren uit het oorspronkelijke verhaal: de rokende rups, de hartenkoningin, de gekke hoedenmaker en de grijnzende kat) zijn stuk voor stuk donker, onbetrouwbaar, beangstigend en soms ronduit gestoord.
De tekst staat (net als het origineel van Caroll) bol van de taalspelletjes en woordhumor. Daar hou ik ontzettend van, jammer dat er op het toneel soms zoveel tegelijk aan het gebeuren was, waardoor het goed laten doordringen van de poëtische taal soms moeilijk was. Het decor was zeker ook  inventief en overweldigend te noemen, niet in het minst op het moment dat enorme robotpoppen uit de lucht kwamen vallen op overigens magistrale muziek. Het moet gezegd worden, ook de muzikale component van deze voorstelling was een perfect passende schakel in het geheel.

Een bespreking in superlatieven dus wat mij betreft, hoewel het stuk duidelijk zijn voor- en tegenstanders had. Een aantal mensen uit ons gezelschap vonden deze Alice helemaal niet goed, veel te abstract, te donker en moeilijk te begrijpen. Dat het geen hapklare voorstelling was, dat is zeker. In de inleiding werd gezegd dat je het stuk moest beleven, dat je het over je heen moest laten komen en er niet te veel bij proberen nadenken. Dat heb ik gedaan, ik zakte onderuit in mijn stoel en liet het op mij afkomen. Ik heb er van genoten...

donderdag 4 november 2010

Post uit Australië!


Een aantal weken geleden won ik bij Mon Cherry een give-away en vandaag zat het pakje in de bus!!! Wat ben ik er blij mee, echt nog eens super super bedankt Monique van Mon Cherry!
Ik was blij verrast in het pak ook nog een echt Australisch potlood met leuke kangoeroe, een kaartje en een schriftje te vinden, bovenop de buitengewoon schattige romper.

Deze romper dacht ik eerst op mijn beurt cadeau te geven aan één van de kindjes in onze vrienden- en familiekring die net geboren zijn of binnenkort geboren moeten worden, maar die ik nu toch zelf wil houden voor mijn (nog te verwekken) eigen kindje(s). Ik werd er nog meer verliefd op dan dat ik al was toen ik hem bij Mon Cherry zag en nu wil ik hem dus niet meer afgeven, haha! 

Ik kan het nog altijd moeilijk geloven dat IK een give away won en ik stond dan ook echt te dansen voor mijn brievenbus, wat een leuk gevoel toch! Het was zo een fijn gevoel dat ik er over denk om ook een give away te organiseren. Bij de eerste 10 volgers bijvoorbeeld ;-)?!

dinsdag 2 november 2010

Goed bezig


Om het creatieve en productieve weekend af te sluiten, heb ik nog een tandje bijgestoken. Gisteren maakte ik nog de nieuwe (grotere) muts voor mijn metekindje en de haaknaaldenrol voor haar mama. De haaknaaldenrol is gemaakt volgens het principe van de intussen welbekende potloodrollen die op verschillende plaatsen al uitgelegd werden in alle vormen, maten en gewichten. Ik zorgde voor een extra flap om over de naalden te plaatsen, want ik merkte bij een eerder gemaakte potloodrol dat de potloden, of in dit geval haaknaalden er wel eens willen uitvallen als de rol niet strak genoeg dichtgebonden is. Dat probleem is met die extra flap natuurlijk verleden tijd. Er passen 8 haaknaalden in de rol, ik heb smallere en bredere stroken voorzien voor dunne en dikke naalden. Ik hoop dat de mama van mijn metekindje er blij mee zal zijn!


Van de overschot van de fleece van de muts en van de bloemetjeskatoen van de haaknaaldenrol, maakte ik een knuffelzacht labeldoekje voor de kersverse dochter van een collega van mij. Ik heb mij voorgenomen zo veel mogelijk een zelfgemaakt cadeautje te voorzien als ik op kraambezoek ga en dit labeldoekje is een leuk, bruikbaar en eenvoudig te maken klein cadeautje om af te geven. De naam van het meisje het ik er vrij opgeborduurd. 
In eerste instantie had ik de naam op een stuk patroonpapier geschreven en dan de lijnen gevolgd met de naaimachine. Ik zigzagde de lijnen, waardoor er nu hopeloos veel stukjes patroonpapier tussen de stiksels zitten. Ik heb het geduld niet om dit er allemaal tussenuit te prutsen, dus ben ik opnieuw begonnen, zonder patroonpapier, maar met speldjes als "grenzen" voor mijn letters. Dat ging goed, al zeg ik het zelf. Ik ben heel tevreden over het resultaat, hopelijk de collega in kwestie ook!

maandag 1 november 2010

Eerste les bij projectbouw


Mijn lief en ik hebben gisteren een harde les geleerd over projectbouw: "Eerst zien en daarna geloven." 

Een paar weken geleden schreef ik nog dat de werken aan ons huis vroeger zouden starten dan voorzien, toen was er sprake dat de derde fase eerder zou beginnen als de tweede, maar dat er wel 3 huizen van de derde fase opgebouwd zouden worden bij de 2de fase. De projectleider duidde toen ons huis niet aan als nu horende tot de tweede fase, dus waren wij door het dolle heen. Er hangt namelijk een financieel nadeel vast aan een te late opstart van de bouw, we zouden voor het einde van het jaar namelijk al een groot deel van de ruwbouw moeten hebben staan om nog van een groot belastingvoordeel te kunnen profiteren. We moeten er bovendien niet flauw over doen, nu alles bijna in kannen en kruiken is, willen we natuurlijk zo snel mogelijk in ons eigen huisje kunnen wonen!

Gisteren gingen wij een kijkje nemen, want ze hadden inmiddels de woningen uitgezet met paaltjes en de graafwerken zouden begonnen zijn. Dat leerde mij een telefoontje naar de projectleider in verband met iets anders, waarbij ik ook al leerde dat deze mensen duidelijk anders communiceren dan wij. Bij het eerste gesprek met deze man hadden namelijk wij voor een bepaald extra werk een offerte aangevraagd en deze zou zeker in de daarop volgende week verstuurd worden. Twee weken later nog steeds geen offerte, dus dan maar even bellen. Vertelt de projectleider mij dus doodleuk dat die offerte geen prioriteit is voor hem. OK, de man heeft het ongetwijfeld heel druk en die offerte is voor ons ook niet zo dringend, maar beloof dat dan al niet in de eerste plaats. Zeg eerlijk dat die offerte wel een paar weken op zich zou kunnen laten wachten, maar enfin, tot daar had ik nog begrip.

Aangekomen aan de bouwgrond wachtte ons echter een nieuwe verrassing. Er zijn inderdaad graafwerken begonnen en de funderingen zijn aan één kant al gestort, maar... Ons huis hoort duidelijk NIET bij de huizen waarvan de fundering al uitgegraven of gestort is. Dat was echt een teleurstelling voor ons allebei. We kunnen er natuurlijk niets aan veranderen, zelf onze funderingen beginnen uitgraven ten teken dat ze ook maar aan ons huis moeten beginnen, gaat ons wat ver, maar we zijn toch teleurgesteld in de manier van werken van de bouwfirma. 

Er ontbreekt hier, volgens ons, duidelijk communicatie. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om even de kopers van de betreffende gronden per e-mail op de hoogte te brengen van de stand van zaken? Natuurlijk zijn er ook kopers die weinig of geen interesse hebben in dit hele proces, maar een mailtje kost niets. Wij hadden ons voorgenomen goed controle te houden over de hele zaak en alles zo goed en zo kwaad als kan op te volgen. Niet onterecht blijkt nu, morgen mogen ze zich aan een mailtje of telefoontje van ons verwachten... Wordt vervolgd!