zondag 7 november 2010

Alice in Wonderland


Gisterenavond begaf ik mij naar de plaatselijke cultuurtempel, samen met een aantal klasgenoten van het vak Nederlands. Wat ik daar zag heeft mij blij gemaakt en wat ik daar zag heeft mij diep geraakt zou Raymond van het Groenewoud zeggen.

Het was een wondermooie, ongelofelijk knap in elkaar gestoken, overweldigende en tegelijk bevreemdende en donkere bewerking van het bekende sprookje van Lewis Caroll: Alice in Wonderland.
Ko van den Bosch maakte een hedendaagse bewerking van het sprookje, hij plaatste de hoofdfiguren in het Nederland van vandaag en maakte er eerder dan een droomwereld, een nachtmerrie van, met behoorlijk wat maatschappijkritiek op het verloederde Nederland dat hij dezer dagen ziet. 

Kleine Alice, magistraal vertolkt door de Nederlandse actrice Maartje van de Wetering (zie foto, die overigens van de website van het NNT komt), moet opgroeien in moeilijke omstandigheden. Ze wordt door haar vader (het Witte Konijn) gevangen gehouden in een Fritzl-achtige kelder om haar jeugd te bewaren. Ze mag niet in contact komen met de boze buitenwereld, de tijd mag niet binnensijpelen in de kelder.

De figuren die deze Alice echter ontmoet wanneer ze vanuit de kelder door het konijnenhol tuimelt (de bekende figuren uit het oorspronkelijke verhaal: de rokende rups, de hartenkoningin, de gekke hoedenmaker en de grijnzende kat) zijn stuk voor stuk donker, onbetrouwbaar, beangstigend en soms ronduit gestoord.
De tekst staat (net als het origineel van Caroll) bol van de taalspelletjes en woordhumor. Daar hou ik ontzettend van, jammer dat er op het toneel soms zoveel tegelijk aan het gebeuren was, waardoor het goed laten doordringen van de poëtische taal soms moeilijk was. Het decor was zeker ook  inventief en overweldigend te noemen, niet in het minst op het moment dat enorme robotpoppen uit de lucht kwamen vallen op overigens magistrale muziek. Het moet gezegd worden, ook de muzikale component van deze voorstelling was een perfect passende schakel in het geheel.

Een bespreking in superlatieven dus wat mij betreft, hoewel het stuk duidelijk zijn voor- en tegenstanders had. Een aantal mensen uit ons gezelschap vonden deze Alice helemaal niet goed, veel te abstract, te donker en moeilijk te begrijpen. Dat het geen hapklare voorstelling was, dat is zeker. In de inleiding werd gezegd dat je het stuk moest beleven, dat je het over je heen moest laten komen en er niet te veel bij proberen nadenken. Dat heb ik gedaan, ik zakte onderuit in mijn stoel en liet het op mij afkomen. Ik heb er van genoten...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten