Bouwwerken (5)

Zoals ik al vreesde, is het hier weer stilgevallen. Wat zeker niet wil zeggen dat er niets aan het gebeuren is. Ik heb om te beginnen heel veel geluk gehad met het vinden van een nieuwe job. Op 31 augustus werd ik met een mooi versierde werkplek uitgezwaaid door mijn inmiddels ex-collega's en op 1 september wist ik al dat ik de volgende dag onmiddellijk kon beginnen als lerares Frans in mijn eigen oude middelbare school. Die eerste opdracht, dat waren 7 uurtjes tot en met december, maar inmiddels zijn daar nog eens 7 uren bovenop gekomen tot het einde van het jaar (Frans en Nederlands) en geef ik taalvaardigheidslessen na school op dinsdag (en binnenkort ook op maandag) tot half 6. Nu loopt er ook nog een korte vervanging van 2 uren Frans, dus in het totaal kom ik inmiddels aan 19 uren, dat is bijna fulltime, dus.

Ik ben daar echt heel erg blij mee, maar het vraagt natuurlijk ook wel heel wat werk. Als beginnende leerkracht moet je alles nog voorbereiden, alle bijkomende administratie en andere taken zijn volledig nieuw, de leerlingen testen je nog uit, waardoor je klasmanagement ook veel aandacht vraagt en het is wat zoeken naar een ritme. Ik heb er echter nog geen seconde spijt van gehad, het is echt wat ik mij er van voorgesteld had en nog zo veel meer! Ik ben terechtgekomen op een goede school, waar ik een beetje terug thuisgekomen ben, waar ik mag samenwerken met boeiende, inspirerende en hardwerkende collega's en waar ik echt mezelf kan zijn.

Mijn zwangerschap verloopt intussen ook nog steeds naar wens, hoewel de weken nu echt wel lijken voorbij te vliegen vanwege het drukke professionele schema en ik soms op de rem wil gaan staan om meer te kunnen genieten van het wonder dat mij overkomt. Ik probeer daar toch wel bewust wat tijd voor in te bouwen, maar dat is niet altijd eenvoudig. Er moet nog veel gebeuren voor het kleintje komt, te veel om op te noemen eigenlijk, maar ik ben wel alvast op het stoffenspektakel voorbije woensdag een voorraad stof gaan inslaan voor een aantal projecten die ik toch klaar wil hebben voor de baby komt. We zijn inmiddels al 23 weken ver en het kleintje schopt en woelt dat het een lieve lust is. Echt een zalig gevoel, ik kan het echt soms niet geloven dat ik dat kleine wondertje over een aantal weken gewoon echt zal kunnen zien en knuffelen! Voorlopig hebben we wel al een vaag idee van het geslacht, maar bij de laatste controle weigerde ons kindje alle medewerking, dus heb ik voor de zekerheid maar neutrale kleuren gekocht op het stoffenspektakel.

Ook mijn avondopleiding is terug op volle toeren aan het draaien, daar waaien de opdrachten met volle kracht rond onze oren en lijkt het weer allemaal een onoverkomelijke berg werk. Maar de ervaring van de voorbije 2 academiejaren leert dat de berg die aan het begin van het schooljaar niet te bedwingen lijkt, zich toch stukje voor stukje gewonnen geeft als je maar rustig blijft en alle opdrachten één per één probeert af te werken. Dat probeer ik dan ook te doen, maar de combinatie met de nieuwe job zorgt toch voor het nodige tijdgebrek.

Dat tijdgebrek is niet alleen zichtbaar op het gebied van mijn creatieve uitspattingen, maar ook op het gebied van onze sociale contacten. Een weekend vult zich tegenwoordig met afwerken wat er de voorbije week gebeurde, terug voorbereiden voor een nieuwe week en proberen te zorgen dat het huishouden een beetje op orde blijft. Daar heb ik zo de handen mee vol dat er van andere (leuke) dingen niets in huis komt.

En over een huis gesproken... Ik wilde eigenlijk nog eens een update geven van de werken aan ons huis, daar was ik deze inmiddels erg uit de kluiten gewassen blogpost voor begonnen. Het laatste dat ik hierover vertelde was dat het dak dat er op lag. Inmiddels is de straat tussen de huizen afgewerkt, liggen er verwarmings-, water- en elektriciteitsleidingen in ons huis, zijn de ramen en buitendeuren geplaatst (op 1 raam achteraan boven na), is het hout op de achtergevel aangebracht (op de voorgevel is het nog even wachten) en is de stukadoor geweest om de muren te bepleisteren. De nu volgende stappen zijn chape leggen en vloeren, waarna het pleisterwerk en de vloeren goed moeten drogen om vervolgens de laatste afwerkingen te kunnen doen (binnendeuren plaatsen, elektriciteit afwerken, keuken en badkamer installeren, laminaat leggen op de verdieping en dan vergeet ik waarschijnlijk nog wel wat). De laatste prognose is dat we half januari zullen kunnen verhuizen. Amper een paar weken voor mijn uitgerekende bevaldatum, dus dat kan nog spannend worden. Ik ga er mij alleszins niet in proberen op te jagen, we zullen wel zien wat er van komt. Die laatste zin pas ik overigens ook toe op alles wat ik in deze blogpost vertelde, mijn kleintje is prioriteit, al de rest komt ook wel in orde zonder er mij over op te winden...

Reversible bag

Het einde van vorig academiejaar was spannend, druk en heel erg stresserend. Tel daarbij constante misselijkheid veroorzaakt door een prille buikbewoner en dan moet ik er verder geen tekening bij maken, denk ik. Wat op sommige momenten niet mogelijk leek, gebeurde toch: ik slaagde met glans en kon het academiejaar weer in schoonheid afsluiten en achter mij laten. Nu volgt er voor mij nog een laatste jaar, dat ik gelukkig kan combineren met werken in het onderwijs en waarbij de focus van de lessen en opdrachten ligt op die praktijk. 

Anderen van onze groep zijn inmiddels afgestudeerd (omdat ze eerder al een pedagogisch diploma haalden) en kunnen de (hoge)schoolbanken definitief vaarwel zeggen. Eén van die kersvers afgestudeerden is ook een goede vriendin geworden. Ze was al kleuterjuf, maar mag zich nu lerares lager onderwijs noemen. Ze kreeg bovendien een nieuwe voordeur in het midden van de schoolvakantie, maar stelde het vieren van die gebeurtenis nog even uit tot vandaag. Voor de slechte verstaanders of voor mensen uit streken waar deze uitdrukking niet gebruikt wordt: een nieuwe voordeur wil zeggen dat ze een nieuw getal vooraan haar leeftijd gekregen heeft, een 3 in dit geval. Een echte juf heeft altijd veel materiaal mee te zeulen naar haar klas en daarom bedacht ik mij dat een zelfgemaakte tas wel van pas zou kunnen komen. 

Na de omkeerbare schort en het omkeerbare zomerjurkje, maakte ik nu de reversible bag van Verypurpleperson, na deze tas al op een heel aantal blogs voorbij te hebben zien komen. Het patroon valt blijkbaar redelijk klein uit, dat hadden de dames die mij voorgingen in het maken van deze tas al ondervonden, dus wilde ik ze ook wat groter maken. Sneller gezegd dan gedaan als de deadline dichtbij komt en je geen kopieerapparaat in de buurt hebt (wel een printer die kan kopiëren, maar die niet wilde doen wat ik in mijn hoofd had). Als de nood het hoogst is, is echter de redding nabij. Dit keer in de vorm van mijn fantastische lief die genoeg tekeninzicht bezit om die klus gewoon "artisanaal" te klaren. Kwamen daarbij van pas: een lange lat, een meetlint, patroonpapier, het originele patroon, een schaar, een potlood en een gsm. Het laatste item vanwege de handige rekenmachine die zorgde voor de nodige controle tot op de millimeter.

Ik ben zelf niet helemaal tevreden over het stikwerk, maar dat merk je vooral aan de details die (hopelijk) enkel een geoefend oog zal kunnen zien. Bij het vergroten van het patroon moet er ergens iets fout gegaan zijn met het tekenen van de "neep" en daar heb ik toch wat moeten voor foefelen (dat is goed Nederlands, heb het opgezocht in Van Dale) om dat in orde te krijgen. Van de stoffenkeuze ben ik wel tevreden. Beide stoffen heb ik in een stoffenwinkel hier in de buurt gekocht (de jeans met bloemetjes wel al een hele tijd geleden). Ik vind het al bij al een leuke tas, hopelijk denkt het feestvarken er ook zo over...

Omkeerbaar zomerjurkje

In het begin van de zomervakantie, die inmiddels jammer genoeg achter de rug is, verjaarde mijn jongste metekindje. De lieve schat werd alweer 1 jaar, waarmee bewezen is dat de tijd echt enorm snel gaat. De evolutie die een kindje gedurende een jaar maakt is ook echt ongelofelijk. Het is niet de eerste keer dat ik het van dichtbij meemaak, maar ik blijf er mij over verbazen. Van een compleet afhankelijk snoezig baby'tje verandert zo een kleintje in een zelfbewuste, in haar geval flink (aan de hand) stappende, vrolijk brabbelende peuter die al heel wat dingen zelf kan (en vooral wil) doen. Dat vind ik echt fantastisch om te zien en ik kan niet wachten om die evolutie echt dagelijks te kunnen meemaken bij mijn eigen kleintje. Het geeft mij nog meer het besef dat ik van elke minuut moet proberen te genieten, nu ook al, want het cliché "ze worden zo snel groot", klopt als geen ander.

Bij een verjaardag horen natuurlijk cadeautjes en de meter zou de meter niet zijn als ze toch niet iets zelfgemaakt uit haar mouw zou schudden. Ik maakte dan ook een omkeerbaar kleedje naar een patroon (toddler dress) dat ik in dit boek vond. Het is het kleedje van op de cover van het boek, maar zonder de franjes omdat de stof op zich al druk genoeg is en de mama van mijn metekindje niet zo een fan is van overvloedig veel frutsels. Het kleedje is eenvoudig te maken en bovendien is de stap voor stap uitleg in het boek zeer duidelijk. In het boek stond het beleg slechts tot ongeveer een derde van het kleedje getekend, maar ik besliste om gewoon het patroon twee keer volledig uit 2 stofjes te knippen en er een omkeerbare versie van te maken. 

Het model is hetzelfde als het kleedje dat ik al bij haar geboorte maakte. Het kleedje is normaal gezien lang draagbaar, omdat het zo wijd is, kan het ook nog als tuniek gedragen worden of als topje op een toffe broek als de kleine meid nog groter wordt. Jammer genoeg doet de foto het kleedje niet alle eer aan, naar goede gewoonte was ik weer maar net op tijd met mijn projectje klaar en moesten de foto's nog snel gemaakt worden met slecht licht en vooral geen gevoel voor het mooi kadreren van het onderwerp.

Nieuw leven

De voorbije maanden was het hier akelig stil. Een combinatie van verschillende factoren zorgde ervoor dat ik zin, behoefte, noch energie had om neer te schrijven wat er in mijn leven allemaal gaande was.

Ik wil vertellen over het spectaculaire einde van het academiejaar, met heel wat verwikkelingen, maar met aan de eindmeet een fantastisch goed rapport; over het omkeerbare jurkje dat ik begin juli maakte voor de eerste verjaardag van mijn jongste metekindje; over wat het besef "dat het de laatste loodjes zijn op mijn huidig werk" met mij doet; over hoe ik pieker over de nu wel erg nabije onzekere toekomst; over hoe het met mijn tijdens de examens begonnen haakwerk afgelopen is; over een fantastische trip naar Parijs met mijn lief; over alle plannen die ik naaimachine-gewijs koester; over het feit dat ik, ondanks dat ik hoopte dat de vakantie meer tijd zou brengen, vrienden en familie nog altijd verwaarloos; over hoe het grondig opruimen van een aantal kasten en kamers in ons appartement toch zorgde voor meer rust in mijn hoofd; over hoe het nieuwe academiejaar veel vroeger dan gepland opnieuw begonnen is; over ons huisje in aanbouw (hoewel daar nu pas de laatste dagen weer wat beweging in komt, tot mijn grote frustratie),...

Onderwerpen genoeg dus en ik probeer een aantal van deze onderwerpen de komende weken zeker nog aan bod te laten komen. Niet omdat ik nu plots de stille maanden wil inhalen, maar omdat ik vooral niet wil vergeten. Ik kwam tot het besef dat zoveel te langer ik het uitstelde om hier weer iets neer te schrijven, zoveel te moeilijker het werd. Nog belangrijker echter, kreeg ik bij het teruglezen van mijn blog echt een figuurlijke schop onder mijn kont. Het is toch wel heel fijn om een aantal dingen op deze manier voor mezelf bij te houden en neer te schrijven, de reden waarvoor ik deze blog in de eerste plaats heb opgestart.

Met kop en schouders boven alle mogelijke onderwerpen die ik al opsomde staat echter het wonder dat mij (en mijn lief) op dit moment overkomt, een periode in mijn leven die ik zeker nooit wil vergeten omdat deze echt uniek is. De reden ook voor mijn zeer lage energiepeil van de voorbije maanden en misschien ook wel de reden voor deze blogstilte, want alle mogelijke onderwerpen verzonken hierbij in het niets. Maar om een of andere reden was ik eerder nog niet klaar om het hier te delen. De goede verstaander (en de mensen die mij in het echte leven ook kennen natuurlijk) heeft het al begrepen... Wij verwachten ons eerste kindje! Midden in de winter die komt, zal ons leven voorgoed veranderen en we zijn er echt oneindig blij mee, ook al beseffen we nog niet half wat dit kleintje allemaal teweeg zal brengen. 

Hoe mijn blog zal evolueren in de aanloop naar deze grote gebeurtenis en na de geboorte van ons kindje weet ik nog niet, momenteel voel ik er niets voor om hier zomaar alles te delen, het blijft tenslotte een openbare plaats en ik bewaar graag tot op zekere hoogte nog mijn anonimiteit, maar de tijd zal het wel uitwijzen.

Ik neem hierbij dus een frisse start en hoop dat ik het voornemen om terug regelmatig wat te schrijven zal kunnen waarmaken...

Examenstress

Momenteel is er een heel stresserende periode bezig. Nog 15 dagen en het is achter de rug! Af en toe is ontspannen ook nodig tijdens de examenperiode en hoe kan dat beter dan met het rustgevende gevoel van superzacht garen dat door je vingers glijdt en waar je steek na steek, zonder veel nadenken, iets mooi mee maakt?

Aftellen

Momenteel doe ik op verschillende gebieden niets anders dan uitkijken naar een volgende fase of periode. Net zoals op de foto die we tijdens ons tripje naar Zeeland maakten, is het mooie weer wel al in zicht, maar moeten er eerst nog wat donkere wolken verder weg trekken. Dat is iets wat je aan zee echt letterlijk kan zien, de wolken die landinwaarts trekken, waarna de zon weer verschijnt.

Ik tel de dagen (24 om precies te zijn) af tot het moment dat het laatste examen eindelijk het einde van een veel te druk schooljaar zal aangeven. Het feit dat het dan nog wat wachten is op de resultaten, waarmee de schoolvakantie dan hopelijk positief kan beginnen, laat ik voor het gemak en de gemoedsrust nog wat buiten beschouwing. De examens komen er dus weer aan en ik heb echt last van het "laatste loodjes"-syndroom. Een heel aantal medestudenten gelukkig ook, hoewel ik het voor hen liever anders zou zien, maar gedeelde smart blijft toch halve smart. Maar we blijven positief en ploeteren gestaag verder, over dit en een dikke drie weken zijn de examens weer niets meer dan een kwade droom.

Aftellen dus tot aan de schoolvakantie wat betreft mijn (avond)opleiding, waarin ik hopelijk eindelijk wat meer tijd zal krijgen om creatief bezig te zijn en mijn verwaarloosde vrienden terug te zien. Voor het creatieve deel heb ik al meteen een deadline, want mijn geweldige jongste metekindje viert binnenkort haar eerste verjaardag. Ik heb natuurlijk weer goede voornemens gemaakt en voor mezelf beslist dat ze iets zelfgemaakt zal krijgen. Wat het zal worden, dat beslis ik na de examens en zal hier ongetwijfeld ook verschijnen.

Ik vertelde al dat ik op professioneel vlak een grote stap heb gezet. Ik volg een opleiding in avondonderwijs om regente Frans-Nederlands te worden, op (korte) termijn wil ik dus voor de klas staan. Dat is niet te verenigen met de job die ik momenteel uitoefen en aangezien ik vanaf september mag lesgeven, heb ik mijn ontslag gegeven bij mijn huidige werkgever. Dat was echt een grote stap en een concretisering van alles waar ik de laatste 2 jaar keihard voor aan het werken ben. Ik tel dus daar ook af, maar met een dubbel gevoel, want na eind augustus zoek ik nieuwe horizonten op, maar neem ik tegelijk ook afscheid van mijn collega's waar ik inmiddels toch al een dikke 5 jaar mee samenwerk. Ik heb heel mooie herinneringen aan hen en alles wat ik meegemaakt heb daar. Ik heb er bovendien veel geleerd dat ik ook in rekening kan brengen als ik voor de klas sta. Als kers op de taart heb ik de liefde van mijn leven gevonden op het werk. Ik kan dus met zekerheid zeggen dat ik echt niet zou willen dat mijn leven anders gelopen was en dat ik bijvoorbeeld al onmiddellijk de keuze voor het onderwijs gemaakt zou moeten hebben.

Hoewel het een verandering is waar ik al behoorlijk wat kopzorgen over gehad heb, voelt het toch juist aan. Mensen veranderen nu eenmaal niet graag en ik ook niet, maar soms is verandering nodig. Soms moet je risico's nemen in het leven, of je komt niet vooruit. Zoals Bart Peeters zo treffend zingt op zijn nieuwste plaat: "Ze zeggen dat op dromen nooit een vervaldag staat, dus voor een nieuw begin is het nooit te laat."

Ook naar een verhuis naar ons eigen huisje zijn we aan het aftellen, hoewel we nu pas te weten gekomen zijn dat het tellen hier nog een hele tijd langer zal duren dan oorspronkelijk gedacht. Hoe veel langer, dat kan in de bouw niemand met zekerheid zeggen. Wat ik wel weet is dat ik meer dan waarschijnlijk mijn kerstboom dit jaar nog niet in onze nieuwe woonst zal kunnen zetten. Dat is natuurlijk een ontgoocheling, maar vooral een streep door de rekening, zeker nu ik ook professioneel voor onzekere tijden sta, maar ik weet dat ik samen met mijn lief alles aan kan. In mijn leven is alles steeds goed gekomen en dat dan steeds op het juiste moment. We hebben bovendien een heel goed vangnet gevormd door onze lieve familie en vrienden. Ik ga het zorgen maken hierover dus proberen los te laten en te vertrouwen op een goede afloop. Maar nu dus eerst, na al dat gemijmer en gefilosofeer: de examens!

Bouwwerken (4)

Het is hier heel stil geweest de voorbije weken, helemaal geen afspiegeling van hoe het er hier ten huize echt aan toe ging. Het was zeer druk en dat is het eigenlijk nog steeds. De grote stage van mei heb ik inmiddels achter de rug, ik ben weer een jaartje ouder geworden, heb op het gebied van mijn loopbaan een heel grote stap gezet en de examens staan voor de deur.

Ik verwaarloos vrienden, familie en zelfs mezelf, maar hoop (en weet) dat zij die me echt graag zien daar toch het nodige begrip voor kunnen opbrengen. Deze grote drukte is slechts tijdelijk, want hoewel het leven altijd behoorlijk druk zal zijn en blijven, zo druk als het voor mij nu is, wordt het (normaal gezien) nooit meer. De voorbije weken stond ik voor de klas en daar werd het mij weer allemaal heel duidelijk. Ik heb mijn roeping gevonden. Fantastisch vind ik het om jongeren iets bij te leren, om met hen in dialoog te gaan, om steeds nieuwe manieren proberen te vinden om hen te boeien. Dat laatste is vaak een hele opgave, maar de voldoening als het toch maar weer eens gelukt is, is des te groter. Terwijl ik hen iets probeer bij te brengen, leer ik ook nog zo veel bij. Ze maken van mij telkens een betere lerares en geven mij bovendien weer een nieuw perspectief op de wereld. Ik voel mij als een vis in het water voor de klas en dat is blijkbaar mijn mentoren op de stageschool en de docenten van de opleiding niet ontgaan. Van hen kreeg ik dan ook, als kers op de taart, fantastische beoordelingen. Ik raak er niet over uitgepraat, maar om de gekende reden hier slechts een kort verslag in een paar zinnen.

Intussen gaat het ook vooruit met de bouw van ons huisje. Hier dingen voor regelen en allerlei zaken kiezen, komt nog bovenop de drukte van de opleiding en mijn gewone job. Hier moeten keuzes "voor het leven" gemaakt worden en daar mogen we niet licht over gaan. De verleiding is soms groot om dat wel te doen, want er is nog zoveel ander werk te doen, maar gelukkig primeert het gezond verstand en nemen we hiervoor toch voldoende tijd. De vloeren zijn inmiddels gekozen en we zijn er superblij mee. In de loop van deze week moet het elektriciteitsplan afgewerkt worden, zodat de leidingen kunnen getrokken worden. We krijgen nu ook meer en meer zicht op hoe we het huis willen inrichten, het neemt allemaal concreet vorm aan. Daarom deze korte update met nog eens wat foto's van ons huisje. Het dak ligt er op, de dorpels in blauwe steen zijn geplaatst en er werden aan weerszijden van het huis tuinmuurtjes gezet die zorgen voor een beetje privacy. Telkens we er komen, voel ik mij er meer en meer thuis. Ik kan niet wachten tot het klaar is, maar mijn geduld zal toch nog een tijdje op de proef gesteld worden...